Tayo'y lumuluha

Kailan magwawakas ang mga pighati

Nitong sambayanang binaha’t nasawi?

Ang luha sa mata’y hindi napapawi

Nang maraming inang sadlak sa pighati?

Kailan matutuyo ang luha sa mata

Ng mga nawalan ng anak at ama?

Bakit ba sa daming sa mundo ay bansa

Sintang Pilipinas dinatnan ng baha?

Ang baha’y nagdulot ng dusa at lungkot

Sa mayama’t dukha sa ating sinukob;

Tahanang mababa tahanang matayog

Pinasok ng bahang putik ang kasunod!

Milyong mamamayan nawalan ng bahay

Libong tao naman nawalan ng buhay’

Ito ba ay ngitngit ng Poong Maykapal –

o sumpa nga langit at ng kalikasan?

Sa dyaryo at TV sa araw at gabi

Ibinabalita bilang ng nasawi;

Mga batang musmos hindi rin natangi

At sila’y nadamay na nangapalungi!

Tunay na masaklap sinapit ng tao

Sa nangyaring baha na dulot ng bagyo;

Tuwing nakikita nasabing delubyo

Kahi’t na naligtas – naiiyak tayo!

Sino’ng di iiyak sino’ng di luluha

Sa kapahamakang sinapit ng bansa?

Tahimik na buhay ng mayama’t dukha

Dinatnan ng sigwang delubyo na yata!

Ang delubyong ito’y mas matindi ngayon

Kaysa sa pagbaha ng unang panahon;

Dahil sa bata pa ang daigdig noon

Kaya ang parusa’y di lubhang naugong!

Inang kalikasa’t Amang nasa langit

Nagsanib ng lakas panaho’y nagsungit –

Baha at landslide sa bansa’y sumapit

Maraming nasawi’t tahanang nawalis!

Tulung-tulong ngayon maraming ahens’ya

upang mapagaan ang hirap ng bansa;

Pagtulong na ito sana ay dakila

Walang nag-iimbot sa victim ng baha!