Nabuhay sa Tula

Ang durungawan ko ay munting bintana

Na doo’y tanaw ko ang langit at lupa;

Sa mumunting silid sa lungkot sagana

Na ang tanging yaman ay papel na luma!

Iba’t ibang papel ang sinusulatan

Ng matandang plumang pamana ni Inang;

Mabait kong ina nang biglang nawalay

Biglang nag-iba ang kulay ng buhay!

At ang masakit pa marunong kong Ama –

Hindi na nagisnan ng buhay kong aba;

Kaya naiisip kung siya’y buhay pa

Hindi magdarahop at ako’y masaya!

Ang mga kapatid na limang lalaki

Hindi na kapiling sa pamimighati;

Ang tanging naiwan nag-iisang Ate

Malayo ang bahay sa nayon nagpirmi!

Kaya anong yaman at ano ang layaw

Na sa lupa’t langit laging tinatanaw?

Wala na nga wala kundi hirap lamang

Ng diwa at puso kung gabing mapanglaw!

O kay lungkot pala ng buhay kong ito

Kumpara sa buhay nang maraming tao;

Sa munting bintana ang tanging destino’t

Humabi ng tulang ikabubuhay ko!

At kung hatinggabi ula’y pumapatak

Ang munting bintana’y sarado at lapat;

Pati lupa’t langit na laging kayakap

Ay natatampo rin at ayaw lumingap!

Hinahanap ko rin ang mga bituin

At saka ang buwan kung gabing malalim;

Kahi’t isang kislap ay walang mapansin

Sa butas ng bubong saka sirang dingding!

Kaya minabuting sa tuwing hihiga

Di na iniisip ang maraming wala’t

Ang kinakapiling ay hangad ng diwa -

Sana sa umaga muling makakatha!