Tula na akma pa rin ngayon

Bago pa magka-giyera nang isulat ni Amado V. Her­nandez ang tulang, “Kung Tuyo Na ang Luha Mo, Aking Bayan.” Malimit bigkasin ngayon:

Lumuha ka, aking Bayan: Buong lungkot mong iluha ang kawawang kapalaran ng lupain mong kawawa; ang bandilang sagisag mo’y lukob ng dayong bandila, pati wikang minana mo’y busabos ng ibang wika; ganito ring araw noon nang mawalan ka ng laya, labintatlo ng Agosto nang saklutin ang Maynila.

Lumuha ka habang sila ay palalong nagdiriwang, sa libingan ng maliit, ang malaki’y may libangan; katulad mo ay si Huli, naaliping bayad-utang, katulad mo ay si Sisa, binaliw ng kahirapan; walang lakas na magtanggol, walang tapang na lumaban, tumataghoy kung paslangin; tumatangis kung nakawan!

Iluha mo ang sambuntong kasawiang nagtalakop na sa iyo’y pampahirap, sa banyaga’y pampalusog: Ang lahat mong kayamana’y kamal-kamal na naubos, ang lahat mong kalayaa’y sabay-sabay na natapos; masdan mo ang iyong lupa, dayong hukbo’y nakatanod, masdan mo ang iyong dagat, dayong bapor nasa laot!

Lumuha ka kung sa puso ay magmaliw na ang layon, kung ang araw sa langit mo at lagi nang dapithapon, kung ang alon sa dagat mo ay ayaw nang magdaluyong, kung ang bulkan sa dibdib mo ay hindi man umuungol, wala nang maglalamay sa gabi ng pagbabangon, lumuha ka nang lumuha’t ang laya mo’y nakaburol.

May araw ding ang luha mo’y masasaid, matutuyo, may araw ding di na luha sa mata mong namumugto ang dadaloy, kundi apoy, at apoy na kulay dugo, samantalang ang du­go mo ay aserong ku­mu­kulo; sisigaw kang bu­ong giting sa liyab ng libong sulo at ang lu­mang tanikala’y lala­gutin mo ng punglo!