Ellang (138)

(Kasaysayan ni M.R.A. ng Riyadh, KSA)

NALUTO na ang mga putahe. Niyaya kami ni Nanay Encar sa kusina. Pumapasok pa lamang kami sa pinto ay nalang­hap na namin ang maba­ngong kaning dinorado, inihaw na hito at tinolang manok. Nakadama ako ng labis na gutom.

“Hala upo na, Maring, Ellang. Alam kong gutom na gutom na kayo. Malayo ang pinang­galingan n’yo.”

Binatak ko ang silyang narra para kay Inay saka ko hinila ang isa pa.

“Ikaw po, Nanay Encar,” anyaya ko.

“Sige at magju-juice na lamang ako. Ka­kakain ko lamang ng dumating kayo.”

Habang kumakain ay naitanong ni Inay kay Nanay Encar ang tungkol sa asawa nito.

“A iyan ang ikukuwento ko. Itong bahay na ito ay katas ng kamatayan ni Nando — ang asawa ko.”

“Bakit naman?”

“Seaman si Nando. Naaksidente siya habang ang kanilang tanker ay nagdidiskarga ng langis sa isang port sa Europe. Nasunog ang tanker at kasama siyang nasunog. Siya lamang ang Pilipino sa tanker. Malaki ang natanggap ko dahil sa insurance. Ang pera ay pinagpagawa ko ng bahay at pinagpatapos ko sa pagpapaaral ng pitong anak na pawang propesyunal. Ang iba ay nasa Maynila nga at ang iba pa ay nasa Australia. Binibisita na lamang ako ng mga nasa Maynila kong anak dalawang beses isang buwan.”

“Talaga palang nag-iisa ka na rito, Encar.”

“Ay oo mandin. Kaya nga kahit dito na kayo tumirang mag-ina ay matutuwa ako nang labis.”

Ikinuwento ni Inay ang buong nangyari sa akin sa Riyadh. Walang inilihim si Inay kay Nanay Encar. Pati nga ang balak kong pagpapa-abort sa nasa sinapupunan ko.

“Mabuti at hindi mo itinuloy ang masamang balak na iyon, Ellang. Kung nagkataon baka masunog ka sa impiyerno…”

Napaiyak ako.

“Dito sa Pambisan ka magsisimulang muli. Tutulungan kita — kayong mag-ina.”

(Itutuloy)