Hiyasmin (145)

“KAYA sa susunod, magsasara ka ng pinto at huwag nang matutulog na naka-panty. Mahirap magtiwala sa panahon ngayon—maraming masasama ang loob.’’

“Isasara ko na po lagi ang pinto at magpa-pajama na.’’

“Okey, sige kain na tayo. Kaya naman kita pilit ginigising ay dahil masamang matulog na walang laman ang tiyan. Baka ka bangungutin.”

“Totoo ba yun Sir Dax?’’

“Ayon sa research.’’

“Hindi na pala ako matutulog na walang laman ang tiyan.’’

Napatango si Dax.

Nag­­si­mula silang kumain.

“Ang sarap ng luto mo Sir Dax!’’

“Salamat.”

“Mas masarap ka pa ya­tang magluto kaysa sa akin.’’

“Hindi naman.’’

“Nagmana ka siguro kay Nanay Julia na masarap magluto.’’

“Baka nga. Siyanga pala, bukas kumain tayo sa seafood restaurant. Gusto ko ang hipon na halabos. Masarap isawsaw sa sukang maanghang.’’

“Pero Sir Dax, hindi ko pa suweldo.”

“Sino bang may sabi na ikaw ang magbabayad?’’

“Nakakahiya na sa’yo—ikaw na lang lagi ang nagbabayad.’’

“Wala yun—kahit habambuhay na ako ang mag­ba­yad sa kakainin natin.’’

“Owws, talaga?”

“Oo.’’

“E di habambuhay na talagang dito ako titira para malibre sa pagkain?’’

“Gusto mo?’’

“Sinong aayaw sa ganun?’’

“Gusto mo na lagi tayo magkasama—pagpasok at pag-uwi galing sa trabaho?’’

“Oo.’’

Bumuntunghininga si Dax.

“Ba’t ka bumuntunghini­nga Sir Dax? Ayaw mong kasama ako?’’

“Napabuntunghininga lang—walang ibig sabihin yun. Ang totoo, gusto nga lagi kitang kasama.’’

“Kung gusto mo akong laging kasama e di…”

“E di ano?’’

“Wala!’’

“Anong wala? Meron kang gustong sabihin. Ano yun, Hiyasmin?’’

Itutuloy