Ang mga hunahuna nga gipadayag dinhi iya ra sa tagsulat ug walay labot ang Banat News ug mga sakop niini.

Bisan og giunsa ko sa pagpugos ang akong kaugalingon nga mokatawa ug magmaya karong panahona wa gayod ako mokatawa bisan na lang sa pagpahiyom. Kay mahinumduman ko man ang petsa nga giatake ako sa kasingkasing diin akong nasinati ang labing masakit nga mga takna sa akong kinabuhi.

Disyembre 18, 2006 kadto sa diha nga gikuhaan ako sa Diyos og kusog sa paglakaw. Kay hilabihan man kaluya ang akong lawas. Gani, akong gibati nga masarasay na ako bisan lang sa hoyhoy sa hangin nga mosapigad sa akong lawas.

Hilabihan gayod ang akong pagbasol sa akong kaugalingon gumikan sa akong pagpasagad kaniadto. Nagbasol ako nga wala maghinayhinay sa pag-ub-ob ug kumot sa humba uban sa numero 16 nga kan-on nga mais. Apan, ulahi na ang pagbasol.

Lain nako nga gibasol sa trahedya nga nahitabo kanako mao ang Don Vicente Sotto Memorial Medical Center (DVSMMC). Ang maong tambalanan nahilakip sa akong nagabaga nga kasilag ug pagdumot gumikan sa pagpasagad kanako sa nanagdumala sa Emergency Room niadtong tungora.

Alas 12 sa udto kami nga nahiabot si Juliet akong asawa sa maong tambalanan. Apan, ang mga personnel sa Emergency Room wala gayo’y gibuhat kanako.

Sama pananglit sa pagkuha kanako og blood pressure o sa pagpatomar kanako og tambal aron unta sa paglikay sa trahedya.

Suma pa sa ER personnel nga ang ER mi-prioritize sa mga tawo nga hapit na mahabwai sa tinai ug liog nga hapit na maputol. Apan, mag-unsa man diay ako nga usa ka “walking time bomb”?

Mag-unsa man diay ang mga pasyente nga adunay serious internal problems nga labaw pa og gibating sakit kay sa nahabwaan sa tinai?”

Ang ER personnel diha na motabang kanako sa dihang ni-collapse na ako sa mga alas tres sa hapon. Kay mora mag midat-og kanako ang tibuok bukid sa Himalayas.

Sukad niadto nawad-an na ako og pagsalig sa maong ospital.