Ang nalubong nga bulawan

Kasagmuyo ug kahiubos sa buot ang gibati ni Anton ngadto kang tatay niya Andot. Nagtuo siya nga gikomedyahan lang sa di pa dugay namatay niyang ugangan. “Anton...kanang akong baol daplin sa sapa, naay bulawan nga nalubong dinha. Pangitaa. Makatabang kini ninyo ni ... Divina.” Naghingutas na niadto si Tatay Andot sa giantos, laygay nga balatian. Wa madugay namatay ang tigulang. Human sa pangadye alang sa namatay, gisugdan dayon ni Anton pagkawot ang maong luna sa  yuta. Mabaw ra kuno ang pagkalubong sa bulawan, maong pala ra ug piko ang gigamit ni Anton. Apan nahuman na la’g bugwal ug ukadyang ni Anton ang  yuta, walay bisa’g ingo’g mumho na lang nga bulawan nga nakit-an. Usa ka gabii mibunok ang makusog nga ulan. Gisundan pa’g laing duha ka gabii. Nihulpa ang mga tibugol sa yuta sa kanhi baol ni Tatay Andot nga gibugwal ni Anton kay nangita sa nalubong nga bulawan. Takulahaw may mitumaw nga ideya si Anton. Husto! nakaingon siya sa hilom. Pugsan niya’g mais ang hawan nga iyang gihagoan! Pagka ugma, gipugsan dayon nila ni Divina ang uma.

Tapan kaayo ang tubo sa kamaisan ni Anton. Nagdagtom ang kahimsog ang mga dahon. Paglabay sa duha ka bulan nagsanggaka na kini sa dagko ug tilaubon na nga mga puso.

“Gisubay ko ang imong kamaisan. Kun magkasabot ta, akong pakyawon ang tanang puso nga tilaubon.” Usa ka hapon, may nakigsulti kang Anton. Negosyante ug mamalitay og mais-tilaubon nga taga Carbon. “Pilay pakyaw nimo, Sir?” nangutana si Divina. “Kinse mil...” sa lalake. “K-kinse mil...?” nakurat si Anton. “Buyno, pun-an ko’g usa ka gatos, para magsuki na ta. Okey?” sa lalake. Mingislit kini dayong hulbot sa pitaka. Giihap ang mga papel de bangko ug gitunol kang Divina.

Nahaugbok si Anton. Wa siya magdahom nga ingon diay niadto ang kitaon sa iyang maisan. Karon inanay niyang nasabtan ang gipamung sa iyang ugangan: “Anton, kanang akong baol daplin sa sapa, may bulawan nga nalubong niana. Pangitaa...” (Katapusan)