Daman sa udtong tutok

Dihang nagmata na si Jack, gipangutana ko siya bahin sa balita nga akong nasagap nga nakadaog siya sa buwang.

“Nahurot sa inom, Dar,” niya pa. “Naikog ko sa akong mga barkada.”

“Gipalabi mo gayod ang imong barkada kay kanamo nga imong pamilya,” nako pa.

Dihang daw dili na nako maantos ang pagkabadlungon ni Jack, nakahukom ko nga ibilin sa akong mga ginikanan ang akong mga anak. Manarbaho ko sa Tagbilaran City.

Nananghid dayon ko nila ni tatay Barlo ug nanay Ludy. Gipasabot ko sila sa tumong sa akong pag-adto sa Tagbilaran aron manarbaho.

“Padad-an ko unya kamo’g kuwarta kada buwan alang sa inyong panginahanglan dinhi,” giingnan nako sila tatay ug nanay. “Unya,” ni tatay pa, “si Jack?”

“Bahala na siya sa iyang kinabuhi, tay,” matud ko.

“Mosugot kaha siya nga manarbaho ka sa Tagbilaran?” ni Nanay.

“Di siya makapugong nako,” nako pa. “Kay kun manarbaho pa unta siya, dili ko man unta kini buhaton.”

Misugot sila si tatay ug nanay nga ibilin ko kanila ang akong mga anak. Dihang nananghid ako kang Jack nga manarbaho sa Tagbilaran, naglagot ko kay mora la‘g walay nahitabo ang tinubagan sa kanahan.

“Maayo hinuon,” niya pa. “Lisod karong panahona kun wala’y trabaho. Padad-i baya’g kuwarta ang mga bata, ha. Way bale nako kay kamao man kong modiskarte aron makakaon. Ang mga bata maoy seguroa.”

“Ikaw,” giingnan ko siya. “Pangita pud og trabaho, uy. Kadako nimo’g lawas.”

“Aw, panahon lay agdon.”

Igo lang akong nakapanglingo sa sinultihan sa akong bana.

Nianang pagkaugma, milarga dayon ko paingon sa Tagbilaran City alang sa laing hugna sa akong pagpanimpalad. Nagsakay pa gani ko sa bus paingon sa Tagbilaran, gibati ko na ang tumang kamingaw sa akong mga anak.

Paghiabot nako sa Tagbilaran, nangita dayon ko’g trabaho. Bisan unsa nga trabaho basta dili lang makapuling sa mga mata sa Diyos ug sa mabuot nga katawhan. Pero nahisagmuyo ko kay wala’y bakante sa akong gipang-aplayan. – Sumpayan pa