Ako ay makasalanan (78)

DUMATING ang lalaking iyon na ako ay hilung-hilo dahil sa kaantukan. Nan­lalabo pa ang aking mga mata at pilit siyang ina­aninaw sa dilim. Nasisi ko ang sarili kung bakit ko pa napatay ang ilaw sa lampshade na nasa aking ulunan. Kung buhay iyon ay madali kong makikilala ang la­laki. Hirap na hirap akong aninawin ang mukha ng lalaki.

Ipinagtataka ko kung bakit alam na alam ng lalaki ang gagawin. Para bang sanay na sanay na siya sa lugar. Kabisadung-kabisado kung saan ha­hakbang.

At nang duhapangin ako, nadama ko ang kanyang bigat. Mahirap itulak dahil sa bigat. Parang sako ng palay ang bumag­sak sa akin. Masyadong malakas na kapag ako ay nagmatigas ay ako pa ang masasaktan. Gusto kong su­migaw pero walang lumabas na tinig mula sa akin. Umurong ang aking dila sa pagkakataong iyon. Wala akong kakilus-kilos habang tinatampalasan ang aking katawan. Hindi ko na alam kung paano niya nahubad ang aking damit. Sa bilis ng mga pangyayari, parang nana­na­ginip lamang ako.

Hayok na hayok ang lalaki. Para bang mau­ubusan kaya minamadali ang ginagawa. Naamoy ko ang hininga — amoy alak. Hindi maaaring maikaila sa akin ang alak. Ganoon ang ininom namin ni Mon sa sea­food restaurant na aming kinakainan. Yun ang ma­sarap na alak na dahan-dahan at suwabe ang tama.

Mabilis lang ang pang­yayari. Iglap na pagpapa­sasa sa katawan ko. Parang saging na bumag­sak ang katawan ng lalaki sa tabi ko. Humahagok sa pagod. Hinang-hina naman ako. Wala pa ring masabi dahil umurong ang dila.

Hanggang sa masanay na ang mata ko sa dilim at nakita na ang pagmu­mukha ng lalaki. Singkit. Mataba. Ma­tangos ang ilong. Mahigit sigurong 50-anyos.

Siya si Mr. Dy. Hindi ako maaaring magka­mali. Siya ang bossing ni Mon. Ipinakita sa akin ni Mon ang picture nila nito minsan.

Ipinagbili na yata ako ni Mon sa Intsik na ito!

(Itutuloy)