Karugtong ng init (68)

MANILA, Philippines - IYON para sa akin ang pina­kamaganda at pinaka­masayang pagbabalik­bayan. sa Pilipinas. Unang-una kaya ako masaya ay dahil hindi na ako babalik sa Saudi. Ikalawa, naisa­ayos ko na ang aking buhay. Nailagay ko na sa tama at deretso na sa tinatahak. Ikatlo, nakasisiguro na ring hindi maghihirap sapagkat nakapagpundar ng kabu­hayan. Matibay na rin ang pangako sa sarili na wala nang gagawing palso. Ang tangi na lang kulang para madama ang total na kali­gayahan ay babaing maka­kasama ko habambuhay.

Minsan isang buwan ay dinadalaw ako ni Abby at Luis kasama ang kanilang panganay na anak. Napaka-cute ng pamangkin ko. Na­aala ko naman ang batang ipinaangkin sa akin ni Rica noon. Buong akala ko, siya nga ay aking anak. Malaki na siguro ang bata. Inalis ko sa alaala ang masa­mang tagpong iyon.

“Iiwan n’yo kaya muna itong pamangkin ko rito, Abby kahit isang araw lang,” sabi ko.

“Naku iiyak ‘yan Kuya. At saka malungkot sa bahay kapag wala itong baby namin.”

“Kailangan na talaga Ku-ya na gumawa ka ng bata,” sabi ni Luis.

“Ang dapat muna niyang hanapin ay babae para ma­kagawa ng bata,” sabi na­man ni Abby.

“Kumusta ba yung sina­sabi mo sa akin noon na ima-match mo?”

“Hindi pala maganda Kuya. Akala ko maganda, suwangit pala. Baka pinta­san mo lang.”

“Wala nang iba, Abby?” tanong ko.

“Meron pa kaya lang tatantiyahin ko muna kung gusto na rin niyang mag-asawa. Baka magma-match ako e wala na palang balak. Hintay ka lang, Kuya.”

“Sige.”

Isang taon pa ang lumipas.

Isang hapon ng Linggo ay naisipan kong magtungo sa Quiapo. Nang magsawa sa paglalakad sa Carriedo ay bumalik ako sa may ila-lim ng tulay. Hanggang sa maisipan kung sumakay ng dyipni na biyaheng Dima­salang-Blumentritt. Nang sulyapan ko ang aking relo ay saktong alas sais na.

Banayad na tumakbo sa Quezon Blvd. ang dyipni. Padamput-dampot ng pa­sahero. Nakarating sa Laong Laan. Kumaliwa sa Dimasalang. Nang tumi­gil sa bagsakan ng mga bu­laklak sa Dimasalang ay bumaba na ako. Nang ma­ka­kita ako ng mapupulang rosas sa bangketa ay bu­mili ako ng tatlo.

Ipinagpatuloy ko ang paglalakad hanggang ma­karating sa eskinita na pa-tu­ngo sa bahay nina Mi­chelle. Natanaw ko ang ba­hay. Nagulat ako nang ma­ki­tang may nakasinding ilaw doon. (Itutuloy)