Ninong (Wakas)

SA lahat ng pag-uwi ko sa Pilipinas, iyon ang pinakamasaya. Maski sa NAIA ay pawang nakangiti ang mga nakikita kong mga tao. Pa­rang naki­kipagsaya sa akin dahil maka­ka­piling ko na nang lu­bu­san ang aking asawa at dala­wang anak.

Naghihintay na pala sa akin sa labas ang aking mag-iina. Paglabas ko sa arrival area ay natanaw ko na agad si Delia at da­lawa kong anak. Yes!

Habang nasa sa­sak­yan pauwi, muli kong ikinuwento kay Delia ang mga nasabi ko na sa kanya sa phone.

“Parang kuwentong mahirap paniwalaan ano Delia, pero iyan ang totoo. Ang nawala sa akin ay muling bumalik. Siguro para bigyan ako ng aral ano?”

Tumango si Delia pero may napansin akong namumuong luha sa mga mata. Pero sa kabila niyon, isang magandang balita rin ang hatid.

“Umaayon ang pa­nahon sa atin, Mon. Na­kakuha ako ng puwesto sa may palengke. Ma­gandang puwesto para sa negosyong karin­derya. Puwede nating mapalaki at gawing isang maayos na ka­inan. Yun bang puwe­deng pagdausan nang may birthday o kahit na business meeting. Na­pag-aralan ko na ang mga gagawin.”

“Aba okey ang naisip mo Delia. Puwedeng-puwede!”

Agad naming sini­mu­lan ni Delia ang plano. Tagumpay ang plano. Parang bulaklak na sinalakay ng mga bubuyog ang Delia’s Kitchenette. Patok na patok. Umayon sa amin ang pagkakataon.

Noong una ay may tatlo kaming katulong na taga-silbi at taga­hugas. Pero hindi namin ma­pigil ang pagdami ng kustomer kaya kina­ilangan naming kumuha pa ng mga tagasilbi at tagahugas.

Noon ko naalala si Carding. Siya ’yung na­kilala kong cigarette vendor at barker na ang pamilya ay nakatira sa pampang ng Ilog Pasig sa may Escolta. Puwe­de ko silang kuning mag-asawa para maka­tulong ko sa Delia’s Kitchenette,

Malayo pa ako ay na­kilala na agad ni Car­ding. Ano raw ang ka­ilangan ko sa kanya. Sinabi kong kukunin ko silang mag-asawa na katulong sa kitchenette. Payag siya.

“Doon na kayo titira sa amin. Kawawa ang mga anak mo.”

Tuwang-tuwa si Car­ding. Ang kanyang asa­wa ay gustong umiyak.

Umunlad pa ang Delia’s Kitchenette. Su­werte yata ang pinu­hunan namin dahil wa­lang tigil sa paglago. Nagkaroon pa ng branch.

Nakapagpagawa ako ng bahay at naka­bili ng sasakyan.

Sana ay makita ni Jigo ang nangyaring maganda sa aking buhay. Pero sabi nga niya, ayaw na niyang umuwi sa Pilipinas.

Sarado na ang lib­ro ng kanyang buhay.

(ABANGAN BU­KAS ANG BAGONG NOBELA. MULA PA RIN SA PANULAT NI RONNIE M. HALOS.)