Ate Flora (64)

HINDI na kami lumi­ngon pa ni Ate Flora   sa pinanggalingan na-ming bahay. Ma­lakas ang kutob ko  na gusto kaming ha­bu­lin ni Tita Raquel para pigilang umalis at nang hindi mabisto ni Tito Noel ang kan­yang panlala­laki.

Sa aming paglala­kad palayo ay nakita naming nakatingin ang mga tao sa amin. Para bang alam nila ang mga nangyari.

Narating namin ang J. P. Rizal St.

“Saan mo balak na magtungo tayo, Ate?”

“Hindi ko pa nga alam, Ara.”

“At saka paano   tayo sasakay ng dyip at ka-kain e wala naman ta­yong pera.”

“May kaunti akong naitabi, Ara.”

“Saan galing?”

“Sa mga bulsa ng damit nina Tita Raquel    at Michelle. Di ba ako naglalaba ng mga da­mit nila? Hindi ko na  ibi­na­balik sa kanila ang pera.”

“Mabuti at hindi tina­tanong kung may na­iwan silang  pera sa bulsa?” “Hindi.  Naka­ipon ako ng P500, Ara. Kaya maaari tayong kumain at ma-ma­sahe. Bahala na kung saan tayo matutulog ma­ma­yang gabi.”

“Mabuti kaya sa pali­gid ng simbahan tayo ma­malagi, Ate. Kung saka-sakali, ma­aari tayong hu­ mingi ng tulong sa pari.”

“Pero saang simba­han? Hindi naman natin kabisado ang Makati.”

“Sumakay tayo Ate ng dyip.”

Naglakad kami pa­tu­ngo sa may  Pasong Tamo at nakita namin ang mga dyipni patu­ngong Man­ trade. Su­makay kami.

Nang makarating  sa Buendia, bumaba kami.

“Bakit tayo bumaba Ate?”

“Natatandaan ko ang lugar na ito. Dito tayo nag­daan noong duma­ting tayo galing probin­siya. Kung dede­retso tayo  sa Pasong  Tamo, baka ma­­ligaw tayo. Magan­da e bu­malik tayo sa terminal ng bus. Baka sa­kali may makatulong sa atin doon. Malay mo…”

“Sige.”

Sumakay kami ng dyipni na may signboard na Taft Ave.

Habang naka­sa­kay sa dyipni ay na­katingin sa amin ang mga lala­king katapat namin. Ewan ko kung bakit. (Itutuloy)