Darang sa Baga (Ika-29 na labas)

(Kasaysayan ni Nene ng Mandaluyong City)

NARIRINIG ko ang hingal ni Fil. Parang hayop na napagod. Tumaas-bumaba ang dibdib. Pero sa kabila niyon, nabakas ko ang kasiyahan sa mukha. Siguro nga’y ngayon lamang nakatikim ang hayop makaraang mabiyudo. Masyado ring nagmamadali na parang mauubusan ng putahe. Hayop talaga si Fil!

"Tuwalya mo," sabi at iniabot sa akin.

"Ikaw?"

"Kukuha ako sa kuwarto."

"Hintayin mo na ako. Akong magpupunas sa iyo."

"Bahala ka."

Una ko siyang pinunasan. Pinatuyo ko ang balat at buhok. Dinampian ko ng tuwalya ang dibdib. Ang tiyan, pusod at pati "iyon". Hindi na "mala-kabayo" ang itsura ng hayop niya. Nakayupyop na. Itsurang napagod. Ha-ha-ha! Hinawakan ko. Napapitlag si Fil. Ayaw lumaban ang hayop. Siguro nga’y pagod na. Isang round lang ang kaya. Pinisil ko. Napapitlag si Fil. Wala talaga. Ayaw na.

Pagkatapos kong tuyuin ang katawan niya ay ako naman. Masarap ang pakiramdam ko habang dinadampian ng tuwalya ang katawan. Nararamdaman ko ang hapdi sa aking pagkababae. Parang naroon pa ang hayop na pinakawalan ni Fil at nagwawala. Niyaya niya akong lumabas na sa banyo.

"Dito ka na titira…" sabi ni Fil.

"Ako lang mag-isa?"

"Siyempre. Tayong dalawa."

"Paano ang mga anak mo?"

"May sarili na silang buhay. Sarili ko naman ang iintindihin ko," sabi at iniupo niya ako sa sopa. Itinapi ko ang tuwalya sa aking katawan. Nasulyapan ko ang wall clock. Mag-a-alas-tres na ng madaling araw.

"May pasok pa tayo sa opisina, Fil. Kailangang matulog na tayo."

"Sinong me sabing papasok ka pa?"

"Anong ibig mong sabihin?"

"Ako ang boss mo kaya hindi ka na papasok."

Hindi ako makapaniwala sa narinig. (Itutuloy)