Pinaglaruan kami ng mga 'duwende' (Ika-7 Labas)

Nataranta kami sa paghahanap ng bag na ipinatong lamang ni Gina sa may computer. Bumusina ang school bus at nag-iiyak na si Gina. Wala namang maaaring kumuha niyon sapagkat tatlo lamang kami sa bahay. Ang bunso kong si Joy ay natutulog pa. Hinanap namin sa kung saan-saang sulok. Wala talaga ang bag. Wala akong nagawa kundi ipasyang huwag nang papasukin si Gina. Bumaba ako at sinabi sa driver ng school bus na maysakit pa si Gina. Hindi ko sinabing nawawala ang bag ng gamit.

Sa nangyari’y nagkaroon ako ng konklusyon na parang ayaw papasukin sa school si Gina. May pumipigil. Una’y pagkakasakit at ngayon naman ay ang pagkawala ng bag.

Kinagabihan, nagtaka kami nang biglang lumitaw ang bag. Nakita namin ito malapit sa refrigerator. Ininspeksiyon ni Gina at wala namang nawala roon. Kinabukasan ay nakapasok na si Gina sa school.

Ang akala ko’y tapos ang paglalaro. Simula pa lamang pala iyon ng mga nakaririnding karanasan namin.

Sumunod na linggo ay hindi na naman nakapasok si Gina sa school. Ang dahilan: nawala ang kanyang school uniform.

Natatandaan ni Gina na isinabit niya ang uniporme sa likod ng pintuan ng kuwarto. Naligo siya. Nang magbibihis na ay labis ang pagtataka sapagkat wala na ang uniporme. Nataranta na naman si Gina at naghanap na naman kami. Hinalughog namin ang aparador, cabinet at kung saan-saan pa. Wala talaga.

Nang inaakala naming wala nang pag-asang makita ang uniporme, kinuha ko ang lumang uniporme sa aparador at iyon ang ipinasuot kay Gina. Subalit mas lalong nakaririndi ang nangyari. Nang isinusuot na ang uniporme ay nawakwak iyon sa likod. Malaki ang gawak na mahirap nang matahi. Ang ipinagtataka ko, kahit na luma iyon ay imposibleng masira dahil hindi pa naman gaanong nagagamit ni Gina.

Hindi na naman nakapasok si Gina. Sa pangyayaring iyon, gusto ko nang maniwalang may naglalaro nga sa aming hindi nakikitang nilikha. Gusto ko nang masiraan ng loob. Nagdasal ako na sana’y tumigil na kung sino man ang naglalaro sa amin. (Itutuloy)