HANDA na sina Miranda at Simon sa paggawa ng supling. Pero may naalala ang mabait na binata. “Mam Miranda, hindi pa nga pala tayo kasal...”
Wala pang basbas ng Diyos, ibig sabihin ni Simon.
Walang huwes, walang pari sa lugar.
“Iniibig mo na ba po ako, Mam Miranda?” nanliliit na tanong ni Simon sa smuggling queen.
Sunud-sunod ang tango ni Miranda, nagniningning ang mga mata—obviously a woman in love. “Sa iyo lang muling tumibok ang puso ko, Simon.”
Hindi naikaila ni Simon ang kasiyahan.
“At ikaw, Simon, mahal mo na ba ako?”
Ngumiti ang binata, tumango, tumingala. “Kasing taas po ng Langit a-ang pag-ibig ko sa iyo, Mam Miranda.
Nakapagnakaw sila ng matatamis na halik.
Mayamaya pa ay ikinakasal na nila ang mga sarili. “Ako, si Miranda, ay nangangakong magiging mabuting kabiyak ni Simon, my Lord.”
‘My Lord’, nakasiya nang labis kay Simon na kumikilala na nga sa Panginoon si Miranda.
“Ako, si Simon, ay nangangakong magiging mabuting mister ni Mam Miranda.”
“Simon, wala nang Mam. Miranda na lang. Magka-edad tayo.”
Umulan ng dahon ng ilang-ilang. Itinuring ito ng mga bagong kasal na basbas ng Langit.
At bigla’y naging kulay-rosas ang kanilang paligid. Nakadama sila ng peace of mind. Walang dudang sila’y nagmamahalan.
Magkakapit-kamay sila, magkadikit sa upuan sa labas ng ospital.
“Ano ba raw ang sakit natin, Simon?”
Ang general term ng sakit nila ay trauma, sagot ni Simon. Ang dinanas na hirap nila sa dagat ang patuloy na ginagamot ng mga duktor.
“Kailan kaya tayo makakagawa ng bata? Tumatakbo ang panahon, Simon.”
SA GABING iyon ay tila nakiisa sa kanila ang Langit. Nasa hardin sila nang mawalan ng kuryente; tatagal ng apat na oras.
Tao lamang sina Simon at Miranda. Hindi mga santo at santa.
Nahiga sila sa damuhan, saksi ang mga bituin. They made love. ITUTULOY