Suklam (115)

“PAANO mo nga pala nakita ang wallet ko Brent?’’ tanong ni Leah.

“Naglalakad ako nang makita na nalaglag ang wallet mo. Agad kong pinulot dahil maraming tao. Alam mo na, maraming nag-aangkin nang hindi kanila. Tapos tinawag kita. Ang bilis mong maglakad. Nagtatakbo pa ako para maabutan kita.’’

“Hindi naman ako mabilis maglakad—katamtaman lang.’’

“Mabilis kang lumakad na parang sana’y mag-walkathon, ha-ha-ha!’’

“Normal na paglalakad ‘yun.’’

“Talo mo ako sa lakaran, ha-ha-ha!’’

“Mabuti at inabot mo ako.”

“Hindi kita hiniwalayan.’’

“Salamat uli, Brent. Pero gusto kong lina­win na may laman ang wallet ko, ha-ha-ha.’’

“Alam ko naman. Teka, ba’t naman nalaglag sa bag mo ang wallet?’’

“Hindi ko nga alam. Iniisip ko nga kung saan ako nanggaling na tindahan at may binili kaya nahulog ang wallet. Pero wala akong maalala.’’

“Baka sadyang nalaglag para ako ang makapulot at magkakilala tayo. Ano sa palagay mo Leah.”

“Puwede.’’

“Kasi sa dami ng tao na naglalakad sa mall e ako ang nakakita ng wallet mo.”

“Oo nga.’’

“Nagkataon lang kaya ‘yun, Leah?’’

“Ewan ko.’’

“Sana magtagal pa ang pagkikila natin, Leah.’’

“Ba’t naman hindi?’’

Itutuloy