Pagbugtaw sa Damgo

Gula 37

Nahalingi kaniya ang iyang uyoan. Nasakpan siya niini nga mianid pagsuhid sa mga tropeyo ug plake. Nakapahiyom ang lagas. Ang tinan-awan niini daw nagtuki sa iyang pagbati.

“May gusto lang kong ipahimangno nimo, Metlong,” ni Tiyo Tibur pa nga mikalit lang paglubad sa kaligdong ang panagway.

“U-unsa man kana, Tiyo?” nangutana siya.

“Kun usa na unya ikaw ka hingpit nga magsusulat,” sa uyoan pa, “ayaw sunda ang akong gihimo.”

“N-nga unsa, Tiyo?” mikunot ang agtang ni Melchor.

“Nga wala ko magminyo,” tubag sa uyoan. “Nagmahay ko karon nga wala ko mangasawa. Laay kaayo kun mag-inusara ka niining kinabuhi, butang nga wala nako hatagi’g pagpakabana sa batan-on pa ako.”

“Ngano man diay tuod, Tiyo, nga wala ka man magminyo?” ni Melchor nga gitakboyan sa kamausisahon ang hunahuna. “Wala ka ba makabaton og hinigugma kaniadto?”

“May hinigugma ako kaniadto, Metlong,” ni Tiyo Tibur pa. “Apan nakigbulag siya kanako.”

“Sa unsa mang hinungdan, Tiyo?”

“Tungod sa akong pagka-magsusulat. Wala siya’y gusto sa akong pagka-magsusulat. Wala kuno’y kuwarta sa panulat. Human kami nagkabulag wala na ako mangita’g laing babaye nga makahulip sa iyang dapit sa akong kasingkasing. Gitingob na lang nako ang akong panahon sa pagpanulat.” -- Sumpayan pa