Ang hawanan

Pagpamalandong sa Malangkubong kaayohan

Niadtong buhi pa si anhing Jose nga akong gwardiya dinhi sa parokya ako to siyang gipamalihug nga moadto sa bansohan aron magpahimo ko og krus alang sa Semana Santa.

Kining maong krus gikan sa kahoy nga tugas. Daghan ang nangutana kun dili ba kini bug-at. Akong giingnan nga walay bug-at kun magtambayayong sa pagpas-an sa krus.

Ang maong krus akong gibutang sa hawanan kuyog niini ang imahen sa Mater Dolorosa. Tukma ug haom nga ang inahan bisan pa man kun mga luha lamang ang iyang nahalad ngadto sa anak nga nanghingutas apan nilahutay siya hangtud sa katapusan.

Ning panahon sa kwaresma angayan kitang maghawan sa atong kinabuhi. Apil na niini ang mga kabalaka. Kabalaka kalabot sa kamatayon, kabalaka kalabot sa bahandi ingon man dungog.

Nabalaka kita sa atong bili atubangan sa mga mata sa kadaghanan. Nahadlok kita nga pagahukman segun sa sukaranan sa kalibutan.

Mga kabalaka nga nilumos kanato aron dili nato matagamtam ang malipayong kinabuhi diha sa kayano ug kasimple. Bug-at ang Krus nga pas-anon apan ang kabug-at niini dili masinati kun kita lamang ang mag inusara sa pagsagubang niini.

Sa katapusang higayon, akong naamgohan nga mahimong mobalintuwad tuod ang kalibutan apan ang krus magpabiling lig-on ug dili matarog. “Nagasimba kami kanimo O Kristo tungod nianang Santos nga Krus, gitubos mo ang kalibutan.”