Wala na tukia sa akong hunahuna kun asa ko dad-a sa lalaki nga nakabangal nako. Unya miaginod ang sakyanan. Wala madugay, kusog na kaayo ang pagpadagan niini.
Gipiyong ko’g hugot ang akong mga mata. Ug tungod ba kaha sa kasakit sa akong kutokuto, nahikatulog ko. Sa akong pagmata, diha na ko sa usa ka kuwarto. Giliraw ko ang akong mga mata. Ako rang usa sa kuwarto. Nasuta ko nga kuwarto sa ospital ang akong nahimutangan.
Naabli ang pultahan sa kuwarto ug maoy misugat sa akong panan-aw ang bayhon sa usa ka lalaki. Siya ang lalaki nga nakabangal nako. Kun mao, iya diay kong gidala sa tambalanan. Iya kong gipatambalan.
“Maayo kay nagmata ka na, Miss,” nagkanayon ang lalaki. “Unsay imong ngalan?”
“A-ako si Jezebel,” mubo kong tubag.
Gitutokan ko’g maayo sa lalaki.
Milingiw ko kay dili ko makaharong sa tinan-awan sa lalaki nako. Namatikdan ko nga mulingkod siya sa ngilit sa hospital bed nga akong gihigdaan.
“Ako si James,” mipaila ang lalaki nako. “James Lim.” Wala ko motingog. Nagpitokpitok ang akong mga mata nga nagtutok sa kisame.
“Nganong nahiabot ka man niadtong hilit nga dapit?” Gipangutana ko sa lalaki nga nagpaila sa iyang kaugalingon nga si James. -- Sumpayan pa