Suklam (147)

PAGKATAPOS kumain, ipinasya nina Brent at Lea na mamasyal sa mall. Magkahawak kamay silang naglalakad.

“Alam mo Leah, ang saya-saya ko,’’ sabi ni Brent at idinikit pa ang mukha sa pisngi ni Leah.

“Ako rin, Brent ang saya-saya ko.’’

“Ngayon ako naniniwala na totoo na ang babaing kakasamahin sa buhay ay kusang dumarating kahit na hindi hanapin!’’

“Bakit naman?’’

“Hindi kita hinanap di ba?’’

“Oo nga.’’

“Kung hindi pa nalaglag ang wallet mo ay hindi kita makikilala.”

“Wala ka tala­gang nililigawan kahit kailan?’’

“Wala.’’

“Ako talaga ang una?’’

“Ikaw ang una.’’

“Ang suwerte ko pala!’’

“Yes. Masuwerte ka at masuwerte rin ako sa’yo.’’

“Tama Brent, dahil ikaw ang una kong boyfriend.’’

“WBMI ka pala?’’

“Anong WBMI?’’

“Walang Boyfriend Mula Ipa­nanganak!’’

Kinurot ni Leah sa braso si Brent.

“Puro ka kalokohan!’’

“Ako naman WGMI—Walang Girlfriend Mula Ipa­nganak, ha-ha-ha!’

“Oo nga!’’

Nang mapagod sila sa kalalakad, naupo sila sa mga konkretong upuan na nasa gitna ng mall. Mara­ming tao sa lugar at nagkukuwentuhan.

“Ano kaya masasabi ng mama mo kapag nalaman na magsiyota na tayo?”

“Matutuwa ‘yun.’’

“Bakit mo nasabi?’’

“Boto si Mama sa iyo.’’

“Talaga?”

“Oo. Tinanong kasi niya ako kung nanliligaw ka. Sagot ko hindi pa. Sabi niya kapag nanligaw ka raw sa akin, hindi siya tutol.’’

Itutuloy