Anay (86)

“MAY kanser si Marie, Eloi. May taning na. Ayaw ko na sanang dagdagan pa ang pag­hihirap niya kaya hiling ko, huwag nang malaman pa ang lihim natin…” sabi ni Kuya Mike na hindi maitago ang sama ng loob dahil sa kalagayan ng asawa. Kaya siguro hindi na siya tumang-gi nang hilingin kong bigyan niya ako ng pera. Para maputol na sa amin ang lahat.

“Kaya ako nag­ punta rito Kuya e para humingi ng tawad sa kanya…”

“Huwag na. Mas mabuting hindi na  niya malaman iyon.”

“Patawarin mo ako Kuya sa nagawa ko.”

“Okey lang. Yung bi­nigay kong pera sa’yo, gamitin mo sana sa mabuti…”

Paano ko sasabihin sa kanya na ang perang iyon ay napunta rin sa wala dahil nilustay ng lalaking pinagtiwalaan ko. Pero wala na akong binanggit na may kaug­nayan sa perang iyon. Baka magkaroon la­mang siya ng pagdudu­da na ang pera ring   iyon ang ugat kung bakit ko nagawang sunugin ang apartment ni Aling Miling.

“Siguro kapag wala na si Marie e mangingi­bang bansa na lamang kaming mag-aama. Do­on kami magsisi­mula… ikaw magsimula ka na rin, Eloi…”

Paano ba ako mag­si­simula? Iyon ang na­ita­nong ko sa sarili. Ma­rami akong nagawang kasalanan. Hindi yata kumpletong magsimula muli kung hindi mapag­du­ dusahan ang kasa­lanan.

“Aalis na ako Kuya…”

Tumango lamang si Kuya Mike. Tumalikod na ako. Narinig ko ang mga yabag ni Kuya Mike palayo para puma­ sok na sa bahay.

Nagpatuloy ako sa paglalakad. Wala akong direksiyon. Saan nga  ba ako pupunta nga­yon? Hindi naman ako makababalik sa Que­zon dahil noon pa ay iti­nakwil na ako ng mga kamag-anak ko roon. At kahit na magtungo ako roon, tiyak na ang gi­nawa kong krimen ang patuloy na susunod sa akin. Hindi rin ako ma­tatahimik. Parang may multo na sunod nang sunod sa akin.

Hindi magiging ga­nap ang pagbabago  kung hindi mahuhu­ gasan ang kasalanang nagawa.

Ipinasya kong suma­kay ng dyipni. Iilan lang kaming pasahero. Na­kita ko ang isang lalaki sa harapan ko na nag­babasa ng tabloid. Ang binabasa niya ay ang tungkol sa naganap na sunog sa Quiapo kung saan dalawa ang nama­tay. Seryosong-seryoso ang lalaki at siguro’y naaawa sa dalawang nasunog na natagpuan pang magkayakap.

Kung alam lamang ng lalaki na ako ang may kagagawan ng sunog na iyon. Ha-ha-ha! Wa­lang kaalam-alam ang mga nasa paligid ko na ako ang kriminal. Ngayon pa lamang, nagsisimula nang gam­balain ang aking kon­ sensiya ng naga­wang kasalanan. Paano nga ako ma­ka­­pag­ baba­gum­buhay sa gani-tong sitwas­yon?

Ipinasya kong sa nasunog na apartment sa Paco magtu­ ngo. Iyon ang bigla kong naisip. Babali­kan ko ang lugar ng krimen at bahala na.

(Itutuloy)