Ellang (143)

 (Kasaysayan ni M.R.A ng Riyadh, KSA)

NARINIG ko ang paglabas ni Nanay Encar para tingnan kung sino ang du­mating. Nakaabang sa may pintuan ang pamangking drayber na nakakita sa tao.

“Nasaan baga yung taong sinasabi mo?” tanong ni Na­nay Encar sa pa­mangkin.

“Nandoon po sa may gate Tiya.”

Tinungo ni Nanay Encar ang gate. Na­kabuntot naman ang pamangkin.

Ako naman ng mga sandaling iyon ay hindi mapalagay. Tumayo ako at naupo sa gilid ng kama. Si Inay ay natutulog. Pa­rang manganganak na yata ako.

Narating na ni Na­nay Encar ang gate at lumabas naman sa pi­nagkukublihang puno ang dumating na tao. Lalaki pala at may ka­samang batang babae.

“Magandang tang­hali po,” sabi ng lalaki.

“Magandang tang­hali naman. Sino po ang iyong kailangan?”

“Ako po si Rodolfo  at may nakapagsabi   po sa akin na narito  raw po si Ellang…”

“Rodolfo? Ikaw ba ‘yung Dolfo?”

“Ako nga po. Yung pong nobyo ni Ellang.”

“Ikaw  nga ba?” Gus­tong makatiyak ni Na­nay Encar. Maski sa probinsiya ay marami na ring manloloko.

“Sino ang nakapag­sabi sa’yo na narito si Ellang?”

“Tumawag po ako sa isang kasamahan ko sa Saudi at nasabi po ng kaibigan ni Ellang na narito nga raw sa Bgy. Pambisan. Kaya nagtu­ngo po ako rito. Nagta­nung-tanong po ako kung paano makikita ang bahay n’yo.”

Sapat na iyon para maniwala si Nanay Encar na ang kaharap niyang lalaki ay walang iba kundi si Dolfo na nobyo ko.

“Ay siya halika pa­sok kayo! Pasok dito  sa loob at mainit. Ka­wawa naman ang ba­tang kasama mo ay nakabilad sa arawan.”

Pumasok si Dolfo   at ang batang babae. Maganda ang batang babae. Ang pamangkin ni Nanay Encar ay na­kabantay naman sa may gate.

“Ellang! Ellang!”

Narinig ko ang mala­kas na tawag ni Nanay Encar.

“Halika Ellang at mayroon kang bisita.”

“Sandali lang po, Nanay Encar,” sagot ko naman. Nagising si Inay dahil sa pagsagot ko sa tawag ni Nanay Encar.

“Sino raw ang bisita mo. Ellang?”

“Hindi ko alam Inay.”

Tumindig ako at hu­makbang palabas sa kuwarto. Bumangon si Inay at sumunod sa akin.

“Ellang! Ellang! Hali­ka rito sa salas.”

Bumaba ako sa hag­dan. Nasa kala­gitnaan pa lamang ako ng hag­dan ay nakita ko na agad si Dolfo habang naka­upo sa sopa. Ka­tabi niya ang batang ba­bae.

Nakita na rin na­man agad ako ni Dolfo ha­bang buma­baba sa hagdan. At nagulat ako nang big­la niya akong salubu­ngin at yakapin nang mahigpit.

“Ellang! Ellang!”

Wala naman akong masabi sa pagka­bigla. Sino ba ang mag-aakala na da­rating pa siya? Ang totoo’y talagang inalis ko na siya sa isipan ko. Wala nang pag-asang magkikita pa kami. Pero ngayon   at eto at yakap niya  ako nang mahigpit. “Ma­­­hal  na mahal kita, Ellang. Mahal na ma­hal!”

Umiyak ako. Ha­gulgol talaga. Buma­ha ang luha ko. Uma­gos nang umagos.

(Itutuloy)