(Kasaysayan ni M.R.A. ng Riyadh, KSA)
“WALANG-WALA na talaga akong pera, Pol. Naibigay ko na lahat sa’yo…” sabi ko sa mababang tinig. Ayaw ko rin namang masaktan si Pol.
“Kahit 500 riyals?”
“Kahit 100 riyals ay wala talaga ako.”
Naging malungkot ang ekspresyon ng mukha ni Pol. Bumagsak na parang bigung-bigo.
“Sige di bale na,” sabi nito sa mahinang tinig.
“Sori, Pol ha, talaga lang walang-wala ako. Di ba alam mo naman kapag meron ako bigay agad sa’yo.”
“Okey lang Ellang. Nahihiya nga ako sa iyo eh.”
“Sori Pol ha?”
Nagpaalam si Pol pero matamlay.
“Pupunta ka ba uli rito bukas Pol?”
“Tatawagan kita. Baka bukas kasi e maghanap ako ng madedelehensiyahan. Kailangan ko lang talaga ng khamse mea riyals.”
Marahan ang mga hakbang na umalis si Pol. Maski nang buk-san ko ang gate para lumabas siya ay hindi na lumingon sa akin. Problemado nga siguro sa pera.
Kinabukasan ng tanghali ay inabangan ko ang tawag ni Pol. Wala. Aburido na ako. Kinabukasan ay wala rin. Talaga yatang tinitikis ako.
Naisip ko na baka naman abala sa paghahanap ng mauutangan ng pera. Gusto kong tawagan sa telepono pero baka naman ang makasagot sa akin ay ang amo o kaya ay ang mga kaaway kong Indonesian.
Aburido na talaga ako. Baka dahil lamang sa khamse mea riyals ay mawala sa akin si Pol. Ano ba itong nagawa ko at bakit hindi ko binigyan ng pag-asa si Pol. Sana ay hindi ko sinupla nang nanghihiram ng khamse mea. Nabigo kaagad siya. Gusto kong pagalitan ang sarili ko.
At nakaisip ako ng paraan para magkaroon ng khamse mea riyals. Uutang uli ako kay Sir. Tutal naman at nakapagsinungaling na ako sa kanya, e di dagdagan ko na. Siguro naman ay hindi uli niya ako bibiguin.
Kailanganag maidelehensiya ko si Pol para hindi magtam-po sa akin. Dama ko na may tampo siya kaya hindi nagpapakita.
Nang makakita ako ng tiyempo ng araw ding iyon ay kinausap ko si Sir. Nilakasan ko ang aking loob at kinapalan ang mukha.
(Itutuloy)