Ebo at Adan (ika-82 na labas)

(Batay sa kasaysayan ni D.M.L.)

WALANG tutol si Joan. Nagpaubaya na. Wala akong narinig ga-putok man nang ganap kong mahubad ang kanyang t-shirt. Babaing-babae si Joan. Hindi siya ang inaakala kong tibo na umagaw sa aking asawa. Kakaibang Joan ang nasa harapan ko at nagpapaubaya sa lahat ng aking gawin.

"Joan, ikaw ba talaga ito?" tanong ko sa labis na pagkamang- ha nang makita ang kanyang katawan.

"Bakit mukha ba akong multo?"

"Hindi. Humahangan lamang ako sa ganda mo. Hindi ko akalain…"

"Binobola mo pa ako."

"Hindi kita binobola."

Hindi nagsalita si Joan. Nakatingin lamang sa akin. Lalo pa siyang gumanda sa tingin ko. Isang diyosa sa gabing iyon na naghatid nang hindi maipaliwanag na kaligayahan sa akin.

"Pagkatapos nito Dan, ano ang mangyayari sa atin?"

"Mahal kita Joan."

"Si Rina?"

Wala akong maisagot. Paano nga ba?

"Saka na natin problemahin ‘yan."

"Baka masaktan lamang ako, Dan…"

"Hindi."

Kumilos ako. Ang natitirang takip sa kanyang pagkababae ang inalis ko. Wala siyang tutol. Gusto rin ako ni Joan. Natatakot nga lamang siya sa maaaring kauwian ng lahat dahil sa kaibigan niyang si Rina.

"Dahan-dahan lang, Dan at baka masakit…"

"Ibig mong sabihin, ano ka pa?"

"Very much Dan."

Hindi ako makapaniwala. Ang babaing ito na matagal nanirahan sa America at maraming karanasan ay virgin pa. Nakapagtataka ito.

"Dan…Dan…" sabi ni Joan na para bang isinusuko na ang lahat sa akin. Nasa tinig niya ang pagsusumamo na huwag ko siyang sasaktan.

"Relax ka lang Joan. Akong bahala. Huwag kang matakot."

"Hindi naman ako natatakot, Dan…"

"Ganyan nga, Joan."

Ang kasunod niyon ay ang pagsasanib ng katawan namin ni Joan. Naging isa n a kami sa kuwartong iyon. Natanggap na niya ako nang buong-buo. Sa tingin ko, isang kakaibang Joan ang muling sinilang ng gabing iyon.

(Itutuloy)