Bulaklak ng puso

Mutya sapul nang isilang ka’t masilayan

nagbago ang daigdig kong dati rati’y walang

muwang ang langit kong noo’y laging

may lambong ng kadiliman

nagliwanag at wari bang ang langit ko ay

nabuksan; kapag ikaw ay naglaho sa puso ko’t

gunamgunam ang buhay ko sa daigdig

wala na ring kabuluhan!

Mabango kang rosas na umusbong sa ubod

ng puso na biglang nagpabilis sa daloy

ng aking dugo, dahil sa’yo nagkabuhay

ang damdaming dati’y bigo at natutong

mangundiman sa daigdig ng Parnaso

dahil sa’yo nagkapakpak sa pitak ng iyong puso!

Eden ka ng aking buhay na ang tanging

Minimithi sa biyaya ng hardin mo ako sana’y

makilimpi’t makaniig ko ang buwan

na pisngi mong tanging-tangi;

gigisingin kita Mutya sa lambing ng mga hikbi

upang kahit papaano’y marinig mo ang pighati

at pangakong sa puso ko’y mamahalin kitang lagi!

Wisikan mo ng kalinga o bulaklak na

Maganda ang puso kong luray-luray nang mamulat

yaring mata, sa patak ng aking luha talulot mo ay ibuka

upang ako’y makasilong kahi’t saglit o Diwata;

sa patak ng halumigmig at ng hamog na

sariwa ang dampi ng mga labi’y

hindi mo ba nadarama