Sa iyo Rosa

Rosas ka na nang umusbong sa ubod ng aking puso

Ay biglaang nagpabilis sa daloy ng aking dugo,

Dahil sa‘yo’y nagkabuhay ang damdaming dati’y bigo

At natutong mangundiman sa daigdig ng Parmaso!

O Mutya – magmula nang isilang ka’t masilayan

Nagbago ang daigdig kong dati-rati’y walang muwang,

Ang langit kong noo’y laging may lambong ng kadiliman

Nagliwanag at wari bang ang langit ko ay nabuksan!

Wisikan mo ng kalinga o bulaklak na maganda

Ang puso kong luray-luray nang mamulat yarang mata’

Sa patak ng aking luha talulot mo ay ibuka

Upang ako’y makasilong kahit saglit o diwata!

Eden ka ng aking buhay na ang tanging minimithi

Sa biyaya ng hardin mo ako sana’y makilimpi’t

Gigisingin kita Mutya sa lambing ng mga hikbi

At pangakong sa puso ko’y mamahalin kitang lagi!

Nahan Mutya ang pisngi mong sa tuwina’y hinahanap

Sa lundo ng bahaghari’t sa nagbiting mga ulap?

Tatawirin ko rin Giliw malawak na mga dagat

Masilayan ko man lamang ang ganda mong pinangarap!