Pag-asa ng bayan

Ngayon ay tapos na masayang graduation

ng mga nag-aral ng kanilang leksiyon;

Kaya tapos na rin ang pasanin ngayon

ng mga magulang na ang dusa’y sunong!

May mga nagtapos ngayo’y maligaya

sapagka’t ang hirap kanilang nakaya;

Nagsunog ng kilay aklat ay binasa

ang lahat ng exams nalampasan nila!

Ilan sa kanila’y umakyat ng stage

at may karangalang sa dibdib nasabit;

Tuwa ng magulang ay abot sa langit –

pagka’t mga anak may honor nag-graduate!

Sila’y kabataang hindi nag-aksaya

at buong panahon na nagsikap sila;

Lahat nang kinuhang asignatura

mataas ang gradong kanilang nakuha!

Kaya sila ngayo’y dangal ng magulang

kabataan silang pag-asa ng bayan;

Kung sila’y palaging ginto ang isipan

sasapitin nila ay magandang buhay!

Sinabi ni Rizal “Ako’y umaasa

nasa kabataan pag-asa ng bansa”;

Winika n’yang ito sana’y totoo nga

upang tayong lahat maging maligaya!

Subalit papa’no kung ang kabataan

walang malasakit sa sariling bayan?

Paano kung sila’y nagtamad sa buhay

sa panahong sila’y nasa paaralan?

Paano kung sila ay naging pabaya

at sarili lamang ang kinakalinga?

Paano kung ang lagi nilang ninanasa

sila’y makilala sa masamang gawa?

Paano kung sila’y walang inatupag

kundi magliwaliw sa buhay masarap?

Paano kung sila’y sa lansanga’y kalat

magulang at bansa’y hindi nililingap?