Marso 25, 2012: Ika-Limang Domingo sa Kuwaresma
Mga Pagbasa: Jer. 31; 31-34/Sal. 51/ Heb. 5; 7-9/ Jn. 12; 20-33
Usa sa mga nabantayan nato sa mga sam-ang mao nga dagko ug himsog ang mga tanom. Natural lamang kini sanglit, ang patambok niini ang patay’ng lawas sa mga tawo man gyud mismo. Kini maoy mohatag og katin-awan sa giingon sa atong Ginoo nga ang usa kalugas sa trigo ang dili gyud mabuhi ug mamunga og daghang bunga kundili kini malubong sa yuta ug mamatay. Kining maong ehemplo usab ang nahitabo kang Jesukristo.Sa iyang kapanahonan, nahimo siyang kaaway sa mga impluwensiyadong mga tawo. Apan ang iyang dugoon nga kamatayon sa krus ang nahimo na man hinoung patambok sa yuta sa pagtuo nga iyang gitikad. Ug kita mismo karong mga panahona ang makaingon man nga ang maong kamatayon niya inhaling kun nganong padayong nagpakabuhi kita nga iyang sumusunod. Namatay siya aron ipahibalo ug ipasabot ang kahulogan kun maghisgot kita og pagpakabuhi.
Ang kamatayon sa kinabuhi ang wala mag-agad kun sa unsa kita nahimong bantugan gumikan sa atong naangkon ug napundar. Pangutana kini kun unsa ang atong nahatag sa kalibutan nga atong gipuy-an. Nahisama kita sa usa ka tanom nga giluyong sa yuta aron unta magmabungahon. Ug atong mga binuhatan maoy motimaan niini.