Mas maayo pa ang magpabadlong

Kini ang kantalitang komentaryo sa usa sa akong mga amigo sa dihang nasayran niya nga si Padre So and So ang gibutang diay sa dako nga parokya bisan pa man kun ang maong pari ang nasayran nga diay labad bisan asang aspetoha. Ambot kun ngano nga igo lang akong mingisi. (Kay ang maong reklamador utro pud diay’ng labad).

Kun buot sumadahon managsama ra ang tanang tawo nga mamahimong labad pud usahay. Makasasala ug adunay mantsa sa pagkadautan. Ang uban hisakpan ang uban wala. Ang uban nga wala hisakpi bisan dunay agi ang magpakaaron-ingnon nga limpiyo.

Pastilan! Kun maoy magdaghan ang wala gyu’y ayo. Ingon ini man gyud ang tawo usahay madudahon kaayo sa iyang isigkaingon. Dili sama sa atong Ginoo nga human maluoy sa estado sa babayeng giisip nga dautan ang mihatag sa gikinahanglan niining kapasayloan.

Lahi nato nga motulisok gyud ug mangyamiid dungan ang paglinabayay sa atong mga baho. Kun ugaling dunay pariseo nga sacerdote nga mo-brand sa iyang igsuon nga factory defect kuno sa seminaryo nga ilang gigikanan ang wala tingali makatugkad sa tinud-anay nga kahulogan kun unsaon paggamit ang gitawag nila nga kagawasan.

Ang si bisan kinsa nga nakasala ang nakahimo sa ingon tungod sa paagi sa iyang pagpili. Gipili niya ang matag buhat mao nga gikinahanglang andam sab siya nga modawat sa linugdangan.

At least, hamtong siyang miangkon sa iyang kahuyangan. Baya naman sa uban nga kutob lang gyud sa pagsoborno dungan ang pagtulisok sa mga alaot. Mao nga dili ako makabasol sa komentaryo sa akong amigo nga magpabadlong na lang aron hikit-an sa iyang mga kadagkoan. Apan bisan pa ning maong komentaryo niya, salamat sa Dios kay siya buotan pa hangtud karon.