Kalungkutan

Sa aming bintana na noon ay bukas

Ay aking nakita gumuhit na kidlat;

At sinundan iyon ng ulang malakas

Kaya sa nangyari ako ay nagulat!

Noong hapong iyon ako’y nalulungkot

Dahil sa umalis ang mahal kong irog;

Siya ay nagtampo’t tumawid ng ilog

Hindi na babalik sa dampa kong gapok!

Kay lakas ng ulan na sa aking puso

Ang dala’y pighati’t ako’y dinuduro;

Ang tulo sa bubong ay sinahuran ko’t

Pumatak ang luha dahil sa siphayo!

Lalo pang sumama lagay ng panahon

Lumakas ang hangin at bagyo na ngayon;

Ilaw na kandila’y namatay ang apoy

Kaya kalungkuta’y nagkasusun-suson!

Kay panglaw ng buhay na aking sinapit

Nawalan ng sinta panaho’y nagsungit;

Pati ang bunso ko na aliw ng dibdib

Kasama ni mahal nang siya’y umalis!

Sa tindi ng hapis na aking nadama

Sa tulo ng tubig pumatak ang luha;

Marahang nabalik sa aking gunita

Masasayang araw naming pulot-gata!

Hindi ko rin tanto kung bakit umalis

Ang mahal kong mutya at biglang nagalit;

Kaya kalungkutan ay hindi mapatid

Ang kanyang paglayo’y iniisip-isip!

Di naman malaki naging pakukulang

Ang dating trabaho ay napabayaan;

Ang naging breadwinner ay siya na lamang

At doon tatakbo sa inang mayaman!

Posibleng ako lang ngayo’y nalulungkot

Pagka’t naging iba ang mutyang marupok;

Ang pag-ibig niya’y dito ko nasubok –

Dahil may pag-asa trabaho sa abroad!