Ang bituin at ang lawa

Sa langit ay bituin kang sa umaga’y isang tala

samantalang ako naman sa lupa ay isang lawa;

kung ang gabi’y madilim na at ako ay titingala

tayong dalwa’y magkatabi sa tubig kong mapayapa!

Nasa tubig ang ganda mo sa lawa kong may bituin

sapagka’t ang iyong ganda may repleks’yong maluningning;

kaya ako sa lupa man maligaya ang damdamin

agwat natin malayo man lagi pa ring magkapiling!

Kung ang gabi ay maulap at hindi ka lumilitaw

lawa akong nagsisikap — sana ikaw ay matanaw;

datapuwat kung ang ulap ay may bagyong kaulayaw

ang puso ko’y nagdurusa pagka’t ayaw mong pasilay!

Nagtatago ka bituin sa patak ng tubig-ulan

kaya ako’y isang lawang sa pag-agos tangay-tangay;

kung ang agos ay huminto saka pa lang matatanaw

ang ganda mong nasa langit bituin kong minamahal!

Dahil lawa lamang ako’t bituin kang sakdal ganda

naglaho man yaong bagyo nasalunga’y mga baha;

kaya putik, mga yagit kaulayaw sa pagsinta

kailan kaya sa tubig ko’y muli kitang makikita?

Sana’y walang bagyo, walang baha at wala ring ulan

upang ang ganda mo’y palagi kang namamasdan;

pero dito sa daigdig kung ang buhay nati’y ganyan

ako’y lawang matutuyo walang tubig na kikinang!

Saka ngayong naglaho na ang balakid sa pag-ibig

nakita kong nagluningning ang ganda mong nasa langit;

sa ubod ng aking puso’y muli tayong nagkalapit

pagka’t ikaw saka ako’y magkatabing maiidlip!

Sabay tayong maglalakbay sa lundo ng pangarapin

hanggang ako’y makasapit sa langit mong mabituin;

umaga na — pero tayo’y magkatabi’t magkapiling

tala ka na’t ako naman ang lawa mong naglalambing!