Masdan ang nangyari ngayong 2001, kumpara noong 2000. Sabi ng doomsayers nu’ng 2000, mas tutumal ang ekonomiya nitong 2001, kaya mas maraming mawawalan ng trabaho. Mali sila.
Nu’ng 2000, 30.518 milyon ang manggagawa. Sa kabuuang ’yon, 3.425 milyon o 11.2 porsiyento ang walang trabaho. Nadagdagan ang labor force nu’ng 2001 ng 2.049 milyong bagong graduate o naging edad-18. Naging 32.567 milyon ang manggagawa. Pero ang walang trabaho, 3.286 milyon o 10.1 porsiyento na lang.
Sa madaling salita, mas marami ang nagka-trabaho miski lumaki ang labor force. Miski 400 empleyado ang na-layoff araw-araw mula sa nagsasarahang pabrika, mas marami ang nakahanap ng pagkikitaan.
Pero siyempre, mahirap mapabilang sa 3.286 na walang trabaho. Sila ang dapat alagaan ng gobyerno. Ilan sa kanila, nagiging desperado at nauuwi sa droga, kundi sa nagnanakaw o kaya’y nagrerebelde. Marami sa kanila ang nakikitira na lang sa kaibigan o kamag-anak, at nagiging "unpaid domestic workers." Taga-linis ng bahay o bantay sa opisina, kapalit ang pakain at tulugan at paminsan-minsang pasyal sa malls.
Bukod sa kanila, dapat ding asikasuhin ng gobyerno ang 5.188 milyong "underemployed." Sila ’yung hindi makapagtrabaho nang 40 oras kada linggo. Dalawa sa bawat tatlo sa kanila ay nasa kanayunan. Hinahakot lang sa trabaho kung pinalad, dahil seasonal ang trabaho sa makalumang sakahan.
Pero sa kabuuan, umasa tayong mas gaganda ang ekonomiya sa 2002. Umaandar na muli ang kalakal sa mundo matapos ang Sept. 11 attacks sa Amerika. Pumapasok na uli ang investments sa Pilipinas.