Gula 21
Wala niya buhii ang akong suwang ug iyang gipaduol ang iyang mga ngabil sa akong baba. Ako na lang gipiyong ang akong mga mata. Iya kong gigakos ug giukoban ang akong mga ngabil.
Mihana ko paglugnot apan gipugngan ko sa akong kustomer.
“Ayaw paglihok dali ra ni,” matud niya.
Wala na ako’y nahimo. Tuod man, milampos siya. Natagbaw siya sa iyang pag-angkon kanako. Apan sa akong kabahin, mora’g nahasol ako sa akong nabuhat. Gipangilogan ko nga nagpanghunahuna sa nahitabo.
Dihang gisul-ob na namo’g balik ang tagsatagsa namo ka mga sapot, gitunol niya kanako ang kuwarta P2,500 nga bayad.
“Suki na ta, ha,” miingon siya, dala ang pagpahiyom.
Wala ako motingog kay gilainan kong namati.
Sa paggawas namo sa motel, gihatod kami si Eva sa among kustomer ngadto sa kalye nga among giistambayan.
“Unsa na Day?” matud ni Eva dihang nakabiya na ang among mga kustomer. “Di ba tinuod ang akong gisulti nimo nga dali ra kaayo ang kuwarta niining trabahoa?”
“D-dili na ko, Eva,” matud ko. “Di na ko mopadayon.”
“Ngano gud tawon?” ni Eva pa. “Karon na hinuon nga nakasugod ka na?”
“Dili nako masugakod, Day,” giingnan nako si Eva.
“Sa sinugdan ra lagi na. Maanad ka ra sa kadugayan, uy. Ingon ana sab ko kaniadto, Day.” -- Sumpayan pa