Tok! Tok! Tok! Tok!” toktok sa pultahan nga nakapugwat sa doktor nga natagpilaw sa hawanan. Bisan hapo ang lawas ni Dr. Kevin Pintado tungod kay may gi-operahan kini kaganiha sa ospital, mipaingon siya sa pultahan aron ablihan.” Di ba giingnan tika Berto, nga dili ko tugawon kay..
Gipakaingon niya’g ang iyang drayber, batang babaye diay ang nanoktok. Nakita niya ang bata, tingali nuebe anyos apan dunay mga pangos ug nagkadugo ang agtang.” Unsa may tuyo nimo Inday?,” sukit sa doktor.
“Tabangi tawon si Nanay Carmen, doktor. May sakit siya,” hangyo pakiluoy sa bata.
Daw gihilab ang balatian ni Dr. Kevin, ang galamhan gisuyop sa dagitab sa kaluoy nga nagsud-ong sa bata. Wa siya makabalibad.
“O, sigi. Huwat kadiyot kay may kuhaon ko,” niya pa, sa bata.
Wa magdugay bitbit na ni Dr. Kevin ang iyang himan sa panambal.
“Day, hunaran sa nato imong mga pangos ug samad, una ta moadto sa inyo,” sa doktor pang mihiling sa samad sa agtang.
“Ayaw nalang doktor,” matud sa bata.” Wa ni kaso ... si nanay Carmen ang importante.”
Wa nalang mamugos ang mananambal, mipaingon sila sa awto aron manakay. Wa nalang tawga niini ang drayber, siya ang nagmaniho.
“Kinsay pangan nimo day?,” sukit niya sa bata, samtang nagdagan ang sakyanan.
“Tina,” mubong tubag niini. Namatikdan sa doktor nga masulob-on ang panagway sa bata. Misamot ang iyang kaluoy.
“Layo pa bang inyo day?,” nangutana na sab siya.
“Diha lang sa eskina hunong. Naa diha ang amo,” tubag sa bata.
Daling gipadaplin ni Dr. Kevin ang sakyanan, apan dihang ablihan na unta niini ang pultahan habig sa bata, natingala siya kay tua na sa gawas ang bata.
“Imposible! Nganong naa naman siya sa gawas, nga serado man ang pultahan?” niya pa sa kaugalingon.
“Dali na doktor,” mikamay ang bata.” Naa ra sa unahan among balay.
Misunod nalang kini sa bata, samtang nagbiking sa iyang himan sa panambal.
“Unsa man diay sakit ni nanay nimo Carmen, day Tina?,” Milingi ang bata, ug miingon. “Tumor sa matres.”
Misaka ang bata sa payag, nga ginama sa amakan ug misunod sab ang doktor. “Ikaw na ba ka na Jan?,” tingog sa usa ka babaye, nga naghigda sa sawog. Miyanghag ang babaye sa pagtuong miabot na si Jan-Jan, iyang bana gikan sa dagat.
“Ehem,” miigham ang doktor.” Ako si Dr. Kevin misis,” paila niya sa kaugalingon.” Ikaw ba si Carmen?” Nahimut-okan ang babaye. Dugay’ng nakatubag.
“Oo, Sir. Yuna, nganong nakaila ka man nako?” “Gitug-anan ko sa imong anak, sa imong pangan,” tubag sa doktor, samtang nagsud-ong kang Carmen, nga luspad ug niwang.
“A’anak? Wa na siya. Wa nang buotan ug pinangga kong anak doktor,” mitibi si Carmen, samtang buak ang tingog sa pinugngang hilak.
“Unsay buot mong ipasabot Carmen? Asa diay siya?,” pakisayod sa mananambal.
“Gikuha siya sa Ginoo. Patay na si inday Tina,” miagong-ong si Carmen, samtang mikuha sa retrato ilawom sa unlan.
“Kini ang hulagway niya.” Gidawat ni Dr. Kevin ang retrato ug gisud-ong.
“Kini siya ang miadto sa balay, si Tina. Ang iyang gisul-ob, ang sapatos mao gyud, apan may mga pangos ug samad siya,” tug-an sa doktor.
“Ayaw ko’g tiawi dok,” mipahiyom og hilaw si Carmen. “Hibawo kong imo lang kong gilingaw.”
“Wa ko magtiaw Men, siya gyod ang akong kuyog karon dinhi,” pamugos sa doktor. “Kun mao, mipakita ang akong anak,” ni Carmen pa, nga nakapanguros.
“Unsa man diay namatyan ni inday Tina, Men?” pakisayod niini.
“Nadasmagan siya, dihang gisugo sa amahan pagpalit og tambal, kapin sa buwan na karon,” asoy ni Carmen.
Dili makatuo si Dr. Kevin, sa iyang nasayran. Gisuhid niya ang tibuok balay, aron pangitaon si Tina nga iyang gikakuyog kaganiha. Apan, walay Tina nga nakita. Karon bug-os ang iyang pagtuo, nga ang bata nga iyang giubanan usa ka kalag ni inday Tina.
“Carmen, ako’y mogasto kanimo sa ospital,” pasalig sa doktor. Ako ang mangunay og opera kanimo, kay espesyalista ako sa surgery. “Gihimo kini ni Dr. Kevin, tungod sa iyang kaluoy sa masakiton. Labaw sa tanan, tungod sa gipakitang gugma sa usa ka anak ngadto sa iyang inahan. (Katapusan)