Matag takdol sa buwan may namatikdan si Bosyong nga duna gyu’y maligo sa linaw ug iatol gyud kini nga halawom na ang gabii. Ang maong linaw atbang ra sa payag ni Bosyong. Tungod niini, nakahukom siya nga iyang panid-an.
Ugma, mosubang na pud ang takdol nga buwan ug mao na kanang higayona nga iyang panid-an kun kinsa gyud kanang maligo sa linaw. Madungog man gud niya ang tampisaw sa lawas inig ambak niini sa tin-aw’ng tubig sa linaw.
Tuod, dihang diha na siya sa tampi sa linaw luyo sa usa ka punoan sa talisay, maoy iyang nakita ang usa ka babaye nga naligo. Hubo ang tanang kinatibuk-an niini. Giayo gyud niya pagtutok ang babaye dihang mihaw-as kini sa linaw ug milingkod sa tampi sa linaw.
Uy, si, si Ines! Misinta ang iyang kahiladman kay nakaila siya niining bayhana. Anak kini siya ni Pelaria nga puwerteng ungoa. Gidungogdungog gani nga giunay kuno ni Pelaria ang iyang bana sa pagbalbal.
“Hoy, Bosyong, nag-unsa ka dinhi sa luyo sa punoan sa talisay?” gidagpi ang iyang abaga ni Polong, ang dukirok nga biyudo dinhi sa ilang balangay. “Mora ka ma’g naghupo ug nag-ukoy og buntog!”
“Hinaya nang imong tingog kay dunay babaye nga naligo,” hagawhaw ni Bosyong.
“Hain man, hain man ang giingon nimong babayeng naligo, ha?” mitingkag dayon ang dunggan ni Polong.
“Naa ra, ay,” gitudlo ni Bosyong si Ines nga mikab-ot sa iyang tualya ug unya gidalidali’g tapis sa hubo niining lawas ug dayong lakaw pahilayo sa linaw.
“Uy, kapisti baya, si Ines man to, ug nagtapis lang og tualya,” ni Polong pa nga mora’g giganahan nga nagtan-aw sa dalaga nga layolayo na ang nalaktan. “Akong sundon, Bay Bosyong, kay dugay na kong naibog anang bayhana kay nindot kaayo’g lawas.
“Aw, ikaw, kun kursonada ka. Sige, Bay, biyaan ta una ka dinhi kay mobalik na ko sa akong payag. Mosayo ra ba ko’g daro ugma,” ug mibiya dayon si Bosyong kang Polong.
Pagka-ingon ugma, maoy nadungog sa balangay nga patay na si Polong. Hipalgan kuno ang lawas niini nga nalukop sa kinawrasan ug nababha ang tiyan niini ug migawas ang tinai.
Ning maong hitabo, gibati og kakuyaw si Bosyong kay nagtuo siya nga si Polong gibalbal ni Ines. Tingali, gustong pahimuslan ni Polong si Ines didto sa linaw human niini’g kaligo.
“Bosyong, sayod man ko ba, nga nagduda ka nga ako ang mipatay kang Polong, di ba?” ni Ines pa nga seryoso kaayo ang nawong.
“Ha, kuan, wala, wala man ko magduda, Ines,” namakak si Bosyong. “Kay ngano man diay, ha, Ines...?”
“Bosyong, wala ka ba ganahi sa akong lawas matag higayon nga makita mo akong maligo nga way sapot ang lawas didto sa linaw?” bugnaw ang tingog ni Ines.
“Haw, aw, kuan, nindot kaayo ka’g lawas,Ines,” mubong tubag ni Bosyong. Unya, mao na lamay nabatyagan ni Bosyong nga gigakos siya ni Ines mangtas ug wala na kini sapot nga mipaak sa iyang mga ngabil ug dayon patighulog kini diha sa liog. Ug miping-it si Bosyong, “Arrrrrrkkk, ayawwwwww, arkkkk...” (Kataposan)