Black pearl (80)

PERO hindi pa rin ako mapakali hangga’t hindi nalalaman kung ano na ang nangyari kay Melissa at kay Fernando sa Pinamalayan. Siguro matatahimik lamang ako kung malalaman ang nangyari sa kanila. At kung totoo nga ang aking kutob na ang nakita ko sa isang mall ay si Melissa at may kasamang dalawang bata.

Hindi naman siguro ma­sama kung mag-imbestiga ako. At least may alam na rin naman si Rina tungkol dito. Gusto ko lang ma­laman kung ano na ang nangyari makalipas ang mahigit isang taon buhat nang umalis ako sa Pina­malayan.

Madaling araw ay gu­mayak na ako. Nagbaon ako ng ilang pirasong damit. Itu­tuloy ko ang plano na pag­punta sa Pinamalayan. Mag­ta­tanung-tanong lang ako sa mga taga-roon. Kung maka­pagtatanong ako sa kapit­bahay, gagawin ko. Basta magkaroon lang ako ng im­pormasyon kay Melissa at Fernando.

Bago pa sumisikat ang araw ay nasa Batangas Pier na ako. Tamang-tama na pa­alis na ang SuperCat. Ako na lang yata ang hinihintay. Pagkasakay ko, mga limang minuto lang yata ay umalis na. Nakasilip ako sa bintana ng SuperCat. Napakakalma ng dagat. Asul na asul. Ganito rin noong una akong makarating dito sa Mindoro. Masarap mag­biyahe sa dagat kapag tahimik ang alon.

Wala pang isang oras ay natanaw ko na ang Calapan Pier. Parang nasisiyahan ako na kinakabahan habang papalapit sa Mindoro. Paano kung sa pag-iimbestiga ko roon ay aksidenteng makita ko si Melissa o Fernando? Paano kung may makapag­sumbong na lihim akong nag-eespiya sa mag-asawa? Siyempre hindi ako taga-roon at baka mapansin ang kilos ko.

Pero, narito na ako kaya dapat ituloy na. Kapag naka­kuha na ako ng inpormasyon kina Melissa at Fernando, sisibat na ako.

Mabilis ang L-300 van na sinakyan ko. Maganda na ang kalsada. Hindi katulad noon na baku-bako. Mabilis din ang pagkakasemento ng bundok.

Isang oras lang ay pa­pasok na kami sa Pinama­layan. Mas maganda ang kalsada nang papasok na sa bayan. Talagang ma­husay ang mayor ng Pina­malayan. Malinis na ma­linis.

Nakita ko ang parke sa may tapat ng munisipyo. Nasulyapan ko ang ma­laking BAHAGHARI o ang tinatawag nilang BA­LANGAW.

Pumara ako nang ma­ka­lampas sa parke. Magla­lakad na lamang ako. Mag­hahanap muna ako nang matutuluyan. Kahit sa maliit na kuwarto, puwede na ako.

(Itutuloy)