Black Pearl (25)
MANILA, Philippines - BAKA bumigay na siya? Iyon ang gustong sabihin ni Melissa. At palagay ko hindi siya nagbibiro dahil ang tinig niya ay seryoso.
“Kanina nga, pinilit na naman niya. Nag-ano kami. Puwede na raw… pero wala talaga. Talo pa ang lantang dahon ng kamote…” sabi ni Melissa habang pinupunasan ang bahaging tinapunan ng alak.
Ano ba ang masasabi ko sa pagkakataong iyon? Magiging plastik na ako kay Melissa kung sabihin ko na baka naman maaari pang gamutin ang pagkainutil ng aking kaibigan. Ayaw ko siyang paasa- hin. Kung si Fernando mismo ay nasabi sa akin na pangdekorasyon na lang ang “lawit” niya paano pa ako makapagpapayo kay Melissa.
“Pinilit niyang ipasok ang ano niya pero walang mangyari. Talagang hindi puwede. Kahit anong ga-win at ako ay lalong nahi-hirapan…”
Naidrowing ko sa ima- hinasyon ang sinasabi ni Melissa. Nagpupumilit si Fernando na bungkalin ang masaganang lupa pero mabigat ang problema sapagkat ang araro ay ayaw kumagat. Ayaw magkaroon ng lakas para tuluyang bumaon ang talim sa lupa. Talagang mahirap maglibing nang patay. Kailangan, kung maglilibing ay talagang buhay.
Tumayo si Melissa. Humakbang palayo para itapon ang basag na baso. Nasundan ko ng tingin ang paglakad niya. Umiindayog. May pang-akit. Sayang talaga ang masasabi ni Fernando sapagkat nasa kasariwaan ang kanyang asawa. Makatas kumbaga sa prutas. Kaya hindi ko masisi si Fernando kung paulit-ulit na gawin ang pag-angkin sa asawa na lagi namang bigo. Walang maipagkaloob.
“O eto na ang baso, Frank. Ingatan mo na ‘yan. Sige ka kapag nabasag ‘yan e ikaw na ang maglilinis.”
“Sabi ko naman sa’yo ako na ang maglilinis kanina.”
“Ok lang. Basta mag-ingat ka na lang.”
“Si Fernando, tulog na siguro ano?”
“Kanina gising pa. Narinig nga ang pagbagsak ng baso mo. Siya nga ang nagsabi na tingnan ko kung ano ang nabasag.”
Hinagip ko ang bote ng alak. Binuksan at nagsalin sa bagong baso.
“Baka hinahanap ka ni Fernando, okey lang ako rito, Melissa.”
“Siya ang nagsabi na dito na muna ako sa salas. Kakahiya naman daw na nag-iisa ka rito.”
“Hindi ka pa inaantok?”
“Hindi pa. Magkuwentuhan tayo, Frank. Kahit green ok lang. Pampali-pas ng oras. Pampaalis ng bagot at lungkot.”
Nagtawa ako.
“Wala akong alam na berde.”
“Ikaw pa ang mawalan e noon ngang unang gabi rito na nagkuwentuhan ta-yo e nag-init na ako sa mga sinabi mo… alam mo ‘yon?”
Napalunok ako.
(Itutuloy)
- Latest
- Trending
