“MAY kamukha kang artista, Lina,” sabi raw ni Joshua.
“Sino?”
“Si Ruffa Mae Quinto.”
Napangiti raw si Ate Lina, narinig na niya iyon sa isa sa mga lalaking nagnasa sa kanyang katawan. Kahawig daw talaga siya ng artistang si Ruffa Mae. Pati raw ang kutis ay walang ipinag-iba. Pati ganda ng bumpers ay kuhang-kuha.
“Mabuti di mo naisip mag-artista?”
“Ay ayoko. Wala akong hilig.”
“Ano bang hilig mo?”
‘”Business. Kaya nga Business Administration ang kinuha ko.”
“Mahilig kang magnegosyo?”
“Oo.”
Tinapos nila ang pagkain ng pizza.
“Tayo na, Lina. Me tatapusin pa akong report.”
Inalalayan siya ni Joshua sa pagtayo. Lumabas sila. Madilim na. Lumiban sila sa Recto at nag-abang ng dyip. Nang may dumaan sumakay sila. Nakadikit ang siko ni Joshua sa tagiliran ni Ate Lina at hinahayaan naman niya.
“Anong oras ka nagigising, Lina?”
“Mga alas-kuwatro ng umaga. Magluluto at maglalaba pa ako. Agawan sa paggamit ng lababo pati sa banyo.”
“Sana dun ka na lang sa apartment namin nakaupa.”
“Oy wala akong ibabayad sa renta ‘no?”
“Mura lang naman.”
“Naku ha? Kung hindi ko pa alam, mayayaman ang nakatira sa paupahan n’yo.”
“Hindi naman. Marami ring estudyante na taga-sa amin sa Mindoro.”
Sumapit sila sa Legarda. Bumaba sila sa Bustillos. Mula roon nilakad na nila ang Sulucan.
“Bukas puntahan kita sa department store na pinagtatrababuhan mo, Lina.”
“Bakit?”
“Wala. Basta. Puntahan kita ha?”
“Bahala ka.”
“Text kita.”
“Alam mong number ko?”
“Kukunin ko ngayon.”
Ibinigay ni Ate Lina ang number. Kutob ni Ate Lina, ito na ang simula ng relasyon nila ni Joshua. At natatakot daw siya sa maaaring mangyari kapag nalaman ni Joshua ang naging kahapon niya. Paano raw niya ipagtatapat kay Joshua ang lahat o ilihim na lamang niya iyon. (Itutuloy)