Ang kasalanan namin ni Luningning (16)

NAABOT namin pareho ang hinahangad. Naroon pa rin ang init na hatid ng alak pero hindi katulad kanina na parang nasa ka­lapit lang namin ang apoy. Makapal pa at na­ma­man­hid ang aking pisngi at may init sa punong taynga. Ang espiritu ng sadiki ay nakalukob pa at tila mata­gal pa bago mawala.

Sa pagkakatunghay ko kay Luningning, nakikita ko ang isang babaing natalo sa laban. Walang ibang nagapi sa labanan kundi siya. Ngayon ay nakikita ko siyang tahimik na tahimik pero wala naman akong nakikitang pagsisisi. Aywan ko, pero gayon ang aking nakikita. Isang panghuhula na naman ang nananaig sa akin. Hindi ko alam kung gaano ang li­ ga­yang natamo sa pagkati­kim ng unang sugat.

Binawi ko ang pagkaka­tingin sa kanya. Hindi ko alam kung ano ang aking sasa­ bihin. Basta ang alam ko, na­ganap na ang aming kasa­lanan. Sariwa pa ang sugat na nalikha at iyon ay hindi na maibabalik sa dating anyo.

Hindi ko alam kung paano ako nakatulog. Madaling makatulog ang isang pagod at may espiritu ng sadiki.

Masarap ang tulog sapag­kat nang magmulat ako ng mga mata ay may nakita akong silay ng liwanag na alam kong sikat ng araw. Hindi ko alam kung paano naglagos. Ang isang alam ko, wala na ang espiritu ng sadiki sa aking katauhan.

Napabalikwas ako. Sa­ bado ng umaga at simula ng aming trabaho. Magtutu­ngo ako sa comfort room subalit may tao roon. Si Lu­ningning sigurado.

Maya-maya, lumabas na. Hindi ako makatingin sa kanya. Siya naman ay na­ katungo. Walang nagbukas ng bibig. Parang mga pipi. Pumasok ako sa loob. Ibi­nuhos ko roon ang sama ng loob. Itinodo ko ang pag-flush sa inidoro.

Nang lumabas, nagma­ ma­dali akong nagbihis.   Alas-sais na. Kailangang maka­rating ako sa aming housing bago mag-alas siyete para makaabot sa service van.

Wala pa rin kaming imi­kan ni Luningning. Tila nga nawalan kami ng dila pare­ho. Sa pagkawala ng espi­ritu ng sadiki ay ang kadu­nguan sa isa’t isa ang na­mayani.

Pero kailangan kong magpaalam kay Luningning.

“Alis na ako.”

“Magkape ka muna,”

“Huwag na.”

Iyon lang at nagmama­ dali akong lumabas sa pinto. Sa halip na mag-elevator naghagdan ako. Nakalabas ako sa building. Isang taxi ang nakita ko. Habang naglalakbay ang taxi, gusto kong pagalitan ang sarili ko. Hindi dapat nangyari iyon sa amin ni Luningning. Hindi dapat!

(Itutuloy)