(Kasaysayan ni L.B.G.)
“NAG-IISA ka Nellie?”
Iyon daw ang tanong ni Sam makaraang patuluyin ni Nellie sa bahay nito dakong alas-sais ng hapon.
“Kung may kasama ba ako rito e patutuluyin kita, Sam?” sagot daw naman ni Nellie.
“Oo nga ano,” sagot daw naman ni Sam.
“Maupo ka.”
Naupo raw si Sam.
“Kumusta Nellie?”
“Ayos lang.”
“Kumusta ang buhay sa piling ng Briton?”
“Masayang malungkot.”
“Bakit?”
“Basta.”
Napansin daw ni Sam ang pangingitim ng braso ni Nellie. Pero hindi na niya itinanong dito kung ano iyon. Sa tingin daw ni Sam e pasa.
“Teka maghahanda ako ng ma kakain mo. Kakahiya naman na wala akong maipakain sa Kabayan ko...”
Tumayo si Nellie at sinundan daw ni Sam ng tingin ito. Naka-shorts ng maong na ang pagkaikli ay halos makita na ang singit. Kayumanggi si Nellie pero makinis ang balat. Yung tipo raw ng balat na nangingintab. Naisip daw ni Sam na ganoong kulay ang tipo ng mga foreigner.
Maya-maya ay eto na si Nellie at dala sa tray ang makakain.
“Habang nagpapalambot ako ng karne, ngumuya-nguya ka muna ng adobong mani...”
“Busog pa naman ako, Nellie.”
“Maniwala ako. Namumutla ka na e.”
“Wala nga ba rito sa Riyadh ang husband mo Nellie.”
“Kulit mo talaga. Patutuluyin ba kita rito kung narito yun e di pinatay ka niya pati ako.”
“Nagsisiguro lang.”
“Isang buwan pa siyang mawawala.”
“Sanay ka na kapag lumalabas siya ng Riyadh?”
“Oo naman.”
“Kakainip?”
“Minsan. Pero may ginagawa ako para hindi mainip.”
“Ano?”
“Nananahi. Marunong akong manahi baka akala mo.”
“Nag-aral ka?”
“Oo. Dati akong mananahi sa isang factory ng damit sa Valenzuela. ‘Yung mga tinatahi namin yun yong pinagbibili sa SM.”
“Di ba taga-La Union ka?”
“Oo pero halos sa Maynila na ako lumaki. Hindi nga ako marunong mag-Ilokano.”
“Pero ang ganda mo ay talagang Ilocanang-Ilokana.”
“Pangit?”
“Hindi. Kung pangit ka ba e maki kipagkilala ako sa’yo?”
“Sanay kang mambola ano Sam?”
“Hindi naman.”
“Siguro ang dami mo nang na ging siyota rito sa Riyadh.”
“Wala pa. Kung papalarin baka ngayon pa lang.”
“Naku ha?”
“Binata pa ako baka akala mo, Nellie.”
“O ngayon?”
“Wala naman. Basta sinasabi ko lang.”
“Yung dati kong nobyo kamukha mo.”
“Owww.”
“Oo. Taga-Novaliches. Kasamahan ko sa factory.”
“Nasaan na siya?”
“Ewan ko. Mula ng pakasal ako kay Tom Harvey e wala na akong balita. Siguro me asawa na rin.”
“Matagal kayong naging magsiyota?”
“One year.”
“Paano kayo nagkahiwalay?”
“Nadiskubre niya na nakikipagpenpal ako sa foreigner. Sabi sa akin, kapal daw ng mukha ko. Nakikipagligawan ako sa iba samantalang boyfriend ko pa siya. Minura ko. Ayun wala na. Hindi naman ako nagsisisi. Yon nga lang natikman na niya ako. Pero okey lang...”
Nagpaalam sandali si Nellie at titingnan kung malambot na ang karne. Sinundan uli ni Sam ng tingin ang makikinis na hita ni Nellie. Naiimadyin ni Sam na hindi mag tatagal at mahihipo niya ang makinis na hita ni Nellie.
Nang bumalik si Nellie ay nagpatuloy sa pagkukuwento.
“Naging ka-penpal daw niya si Tom Harvey. At ayun nga ipinagsama na siya sa bawat bansang mapuntahan. System analyst daw si Tom Harvey. At dito nga sa Riyadh may pinakamalaking project. Dito sila napadpad.
“Wala pa kayong anak?”
“Wala.”
“Bakit?”
“Baog yata,” sabi at nagtawa raw si Nellie.
“Pero maligaya ka?”
“Sinagot ko na ‘yan kanina ah. Minsan maligaya, minsan hindi...”
“Bakit?”
“Basta.”
At napansin daw uli ni Sam ang pasa sa braso ni Nellie.
Nagpaalam uli si Nellie.
“Magluluto lang ako, Sam. Dito ka mu na. Sandali lang ‘to. Kain ka lang muna ng mani... okey?”
(Itutuloy)