Ellang (130)

(Kasaysayan ni M.R.A. ng Riyadh, KSA)

KUNG gaano kabilis nangyari ang mga bangungot sa aking buhay, ganoon din naman kabilis nalutas at nagkaroon ng hus­tisya. Para bang is­torya sa pelikula at komiks ang nangyari sa akin. Nadapa, na­saktan at mayroon pa palang pag-asang makabangon.

Malaki  ang utang na loob ko kina Sis-ter Cynth, kanyang asa­wa at sa mga mi­yembro ng church. Kung hindi sa kanila ay baka kung ano na ang nangyari sa akin sa tindi ng depression. Gusto nang bu­migay ng isip ko. Sa tulong nina Sister Cynth ay nakakapit pa rin ako. Hindi natu­tulog ang Diyos sa­pagkat sa kabila ng nangyaring kasawian ay mayroon pa palang naghihintay na bagong pag-asa sa kinabukasan.

Nag-ambag-ambag sina Sister Cynth ng pera at ang nakolekta ay ibinigay sa akin. Malaking halaga rin. Gamitin ko raw iyon sa pagbangong muli. Hu­wag na huwag na raw akong magbalak pang mangibang bansa. Sa Pilipinas na lamang daw ako sapagkat  mas safe ang nasa sariling bansa.

“Kapag may kaila­ngan ka, tawagan mo lamang ako sa cell phone Ellang,” sabi ni Sister Cynth.

Saka ko lamang na­alala ang aking cell phone. Nasaan na iyon?

“Nawawala ang cell phone ko Sister Cynth,” sabi ko.

“Teka di ba tinawa­gan mo ako noong may mangyari sa’yo. Saan mo inila­gay?”

“Hindi ko na matan­daan, Sister.”

“Nang makita ka namin ng araw na iyon ay nakahandusay ka sa may punong dates  at tila wala nang ulirat. Kung ganoon ay naiwa­nan mo sa lugar na iyon ang cell phone…”

Naalala ko na. Oo nga. Pagkatapos kong tawagan si Sister Cynth ay malayo na rin ang aking nalakad mula sa bahay. Sa bahaging may disyerto ako nag­lakad para hindi ma- kita ng demonyo kong amo, sakali at magba­lik. Doon na ako lubos na nanghina.

“Paano ka namin makokontak?”

Isang kamiyembro ng church ang nag-offer na ibigay ang cell phone sa akin.

“Bago pa ‘yan Sister Ellang…”

“Salamat, Brother…”

“Tumawag ka la­mang kapag may kaila­ngan ka at narito kami para tumulong.”

Marami ang nag­hatid sa akin sa King Khaled International Airport. Nakaiiyak ang pagpapaalaman. Hindi nila ako iniwan hang­ga’t hindi nakapapa-sok sa loob.

Nang araw na iyon ay may mga kasabay din akong Pinay na inabuso ng kanilang amo. Magkakatabi kami sa eroplano. Nagsi-share kami ng mga ka­ranasan. Ang isa ay matindi ang naranasan sa kanyang amo, gina­hasa at ngayon ay buntis.

Iyon ang isang nag­bigay sa akin ng takot. Paano kung buntis din ako? Paano kung ma­buhay ang punla ng de­monyo sa aking sinapu­punan? Alam ko, fertile period ako nang mang­yari ang kawalang­hiyaan sa akin.

Napahagulgol akong bigla bagay na ikinagulat ng mga ka­tabi ko sa eroplano.

“Bakit?” tanong ng katabi ko.

Sinabi ko ang aking kinatatakutan.

“Kung mangyari ang kinatatakutan mo, hu­wag mo siyang papa­tayin, palakihin mo. Malay mo, baka ma­ging Presidente ng Pilipinas ‘yan…”

Nabawasan ang bigat ng dibdib ko.

Pagkaraan ng walong oras ay nasa Ninoy Aquino Inter-national Airport na kami. Alam kong su­sun­duin ako ng nanay ko. Isinulat na nina Sister Cynth ang lahat. Walang inilihim.

Nang makalabas na kami ng eroplano, pakiramdam ko, na­ka­takas na ako sa impiyerno.

(Itutuloy)