Ellang (89)
(Kasaysayan ni M.R.A. ng
NANG matapos ang aming gawain ay may mahalagang sinabi si Sister Cynth at iba pang elders.
“Hindi na muna tayo sa bahay na ito magtitipon sa Biyernes kasi may nasagap kaming info na may mga Indiano na aali-aligid dito noong nakaraang linggo. Mahirap nang magbintang pero malakas ang aming kutob na baka itsutsu tayo ng mga “itik” sa mga motawa. Mabuti na ang nag-iingat…”
“Saan po tayo magsasagawa ng gawain, Sister?” tanong ng isa.
“Sa bahay na muna nina Bro. Jun sa may Rawdah. Sa may Al-Amro.”
Nang marinig ni Dolfo ang Rawdah ay may binulong sa akin.
“Malapit lang yon sa aming housing.”
“Talaga.”
“Oo. Puwedeng lakarin.”
“Buti ka pa at malapit,” sabi ko.
Ibinigay nina Sister Cynth ang sketch ng lugar.
“Sa Biyernes ay doon na tayo. Mas safe roon dahil pawang housing ng Pinoys ang nakapa ligid,” sabi ni Sister Cynth.
Bumulong uli sa akin si Dolfo.
“Marami ngang Pinoy doon kaya medyo ligtas.”
“Paano kung Pinoy din ang magturo sa atin?”
“Iyon nga lang ang delikado.”
Bago kami nag-uwian ay hindi ko akalain na kukulitin ako ni Dolfo.
“Akina ang phone mo Ellang. Di ba sabi mo kanina ibibigay mo bago tayo maghiwa-hiwalay. Gusto kong marinig ang kuwento mo. Ano ngang number mo?”
Wala na akong nagawa kundi ibigay ang number. Isinulat iyon ni Dolfo sa kapirasong papel.
“Anong oras ka ba puwedeng tawagan, Ellang?”
“Mga alas-diyes ng umaga.”
“Sige. Tatawagan kita bukas.”
Naghiwa-hiwalay na kami. Masaya talaga ako ng araw na iyon. Hindi lamang dahil sa nagkita kami ni Dolfo kundi nakarinig ako ng salita ng Diyos.
(Itutuloy)
- Latest
- Trending
