(Kasaysayan ni M.R.A. ng Riyadh, KSA)
“TUWING Biyernes ng umaga ay mayroon kaming pagtitipon dito sa aming bahay sa Old Airport Rd. Dito kami nagsi-share ng mga karana-san. May kaunting kainan at pagdarasal siyempre. Marami na kaming nagkakatipon dito at maganda naman ang nangyayari dahil nakakatulong sa mga bagsak na bagsak na ang paniniwala...” sabi ni Mrs. Reyes sa akin.
“Saan ko po ba maki-kita ang tirahan ninyo Mam?” seryoso si Ellang.
“Tawagin mo na la-mang akong Cynth, Ellang. E saan ka ba nakatira. Ellang?”
Sinabi ko.
“O malapit lang ‘yan dito sa Old Airport Road.”
“Kung magta-taksi po ako madali lang?”
“Oo. Sabihin mo iba-ba ka sa may Shoula. Pagbaba mo sa Shoula, lumakad ka lang ng ka-unti sa gawing kanan at makikita mo na ang aming bahay.”
“Sige po.”
“Kung gusto mo na man ay dadaanan ka namin sa tirahan mo para hindi ka na mahirapan. May kotse naman kami.”
“Huwag na Mam Cynth. Magtataksi na lang ako. Delikado dahil baka ma-kita ako ni Sir. Baka pati kayo ay masabit.”
“Sige, Ellang. Sa Biyernes e aasahan ka namin.”
“Opo Mam Cynth.”
Ibinaba ko na ang phone.
Huwebes pa lamang ng umaga ay naghanap na ako ng tiyempo para makapagpaalam kay Sir. Mabuti na ‘yung maaga para hindi na aandap-andap ang kalooban ko.
Nagbabasa ng diyaryo si Sir nang lapitan ko. Lumunok muna ako ng laway para hindi ako mabulol sa pagsasalita. Nagpaalam ako na tutungo sa Batha. Mohem lang. Importante.
Nakita kong tumaas ang kilay ni Sir. Hindi nakangiti. Iyon ang unang pagkakataon na nagsalubong ang kilay ng aking amo.
“La!” (Hindi puwede!}
Ayaw pumayag. Para bang nahulaan na hindi sa Batha ang tungo ko.
Inulit ko ang pagpapaalam. Sabi ko’y sandali lang ako sa Batha. May bibilhin lang akong mahalagang bagay.
(Itutuloy)