NAPAHIYA ako kay Rina. Iyon ang unang pagkakataon na nawalan ng lakas si "Sir Peter" habang kami ay "naglalaro". Hindi ko maipaliwanag kung bakit.
"Inumin mo itong Milo," sabi ni Rina. Iniabot sa akin ang cup. Katamtaman ang init. Hinigop ko. Nakatingin si Rina sa akin. Hindi naman ako makatingin nang deretso. Nang maubos ko ang Milo ay iniabot sa kanya.
"Gusto mo pa?"
Umiling ako.
Inilabas ni Rina ang cup. Tumayo naman ako nagsuot ng brief at shorts. Lumabas ako at nagtungo sa comfort room. Umihi ako. Tiningnan ko si "Sir Peter". Gusto kong sigawan dahil sa kahihiyang sinapit ko. Nakatungo lang ang "loko". Walang palatandaang sisigla. Napabuntong-hininga ako.
"Dan! Dan!"
Nagulantang ako sa tawag ni Rina. Mabilis kong tinapos ang pag-ihi at lumabas na para malaman kung bakit ako tinatawag ni Rina.
"Bakit?"
"Umaano na ‘yan?" tanong sabay turo kay "Sir Peter".
"Akala ko "umaano" na."
"Ayaw talaga."
Si Rina naman ang pumasok sa CR. Ako ay nagtungo sa aming silid at nahiga.
Binalikan ko ang mga nangyari kanina. Sa una ay masigla ang paglalaro namin pero nang sandaling isusurender na ang Bataan ay biglang namatay ang sundalo. Parang tinamaan ng bala ng kalaban. Mayroon kaya akong sakit? Pero ako na rin ang kumontra sa isiping iyon. Malusog ako. Malakas ang katawan. Baka bukas na ng umaga, puwede na ito. Siguro’y pagod lamang ako. Marami rin kasi akong ginawa sa opisina.
"Wala talaga, Dan?"
Nagulat na naman ako sa tanong ni Rina na nasa tabi ko na pala. Hindi ko namalayan ang pagpasok.
"Kapain mo."
Kinapa.
"Wala nga."
Kinabukasan, tinesting uli namin ni Rina. Nabuhayan ako ng loob dahil nagpakita ng pag-asa. Medyo pomustura. May nagngalit na mga ugat.
(Itutuloy)