Sa Riyadh ay kakaiba. Tama nga ang sabi ng mga nakakuwentuhan kong Pinoy sa Al-Khobar na masyadong mahigpit ang mga motawa sa Riyadh. May mga Pinoy din kaming pasyente sa clinic. Pinagtitiyagaan ang clinic kahit na sa tingin ko ay hindi mahusay si Dr. Mansoor Al-Bajes – ang doktor na manyak na kung makatingin sa akin ay para na akong hinuhubaran ng panty. Malapit lang kasi sa Al-Shoula Shopping Center ang aming clinic noon sa Al-Khobar kung kaya may mga Pinoy na nagtitiyagang magpatingin. Sa mga Pinoy na nagpapa-check-up ako nakakuha ng impormasyon sa mga motawa.
Hindi na nga ako masyadong nahirapan nang makarating sa Riyadh. Kahit pa sabihing nani- bago ako dahil pawang makabago ang kagamitan hindi na ako naging tanga at nakikipag-argumento na ako sa mga makukulit na pasyenteng Saudi o sa mga Egyptian na akala mo’y sila na ang may-ari ng ospital.
Halos mabibilang nga ang mga naratnan kong Pinay nurse roon. Karamihan ay natakot sa scud missile ni Saddam Hussein kung kaya nagsiuwi. Isa sa mga Pinay na naiwan doon ay si Remy na sa unang pagkakita ko pa lamang ay nakagaanan ko na ng loob. Mas matanda ng ilang taon sa akin si Remy.
"Mabuti at madali kang natanggap, Jean. Balita ko kasi mahigpit na ang mga ahensiya sa atin."
"Suwerte ko siguro. Ito nga lang ang nag-iisang ospital na inaplayan ko."
"May asawa ka na ba?" tanong ni Remy.
"Wala pa."
"Oww yang ganda at sexy mong yan wala kang asawa."
"Wala nga."
"Sayang yang ganda mo."
"Ikaw meron ka na bang asawa?" tanong ko.
"Meron," sabi at bahagyang inihina ang boses.
(Itutuloy)