Ang babaing hindi niya malilimutan
“Wala na si Nicodemus. Last year pa siya namatay,’’ sabi ni Tatay SP na bahagyang gumaralgal ang boses. Parang masakit sa kanyang alaala ang pagkawala ng anak na si Nicodemus.
Matagal bago nakapagsalita si Tatay SP at humingi pa ng paumanhin kay JC sa pagkakataong iyon.
“Sorry at masyado na yata akong emosyonal. Siguro’y talagang ganito ang ama—lalo kung nabigo…’’
Napatangu-tango naman si JC bilang pagsang-ayon o pakikisimpatya kay Tatay SP.
“Katulad ko rin ba ang father mo Jose Crisanto? Emosyonal din ba siiya?’’
“Opo. Pero tahimik po siya. Kahit na may nararamdaman, hindi sinasabi. Kaya po nang mamatay siya, masyadong masakit po.’’
“Ano ba ang ikinamatay niya?’’
“Atake po. Inabot habang nasa construction. Isinugod sa ospital pero hindi na umabot.’’
“Oh sorry to hear that. Kaya nang mamatay siya, ikaw na talaga ang nagpaaral sa sarili mo.’’
“Opo.’’
“Great. Nakakahanga ka, Jose Crisanto.’’
“Salamat po.’’
“Balik tayo sa anak ko—kay Nicodemus…’’
Pero bago naituloy ni Tatay SP ang pagkukuwento sa anak, biglang tumunog ang cell phone nito. Sinagot.
“Yes! Ah, okey. Thanks,’’ sabi sabay patay sa CP.
“I have to go Jose Crisanto. May meeting nga pala sa ako sa Japanese na may-ari ng isang car company. Gustong makipag-deal. Next time, kuwentuhan uli tayo.’’
“Opo Tatay SP. Salamat po uli.’’
Umalis na si Tatay SP.
Naiwang nag-iisip si JC.
(Itutuloy)