Halimuyak ni Aya (84)

INGAT na ingat si Tatay Ado habang ni­li­linis ang sugat sa “kargada” ni Sam. Napapangiti siya sapagkat “tulog” at sugatan ang “kargada” pero parang buhay na ahas na. Paano pa kung gi­sing? Baka singlaki ng nasa kabayo. Naisip ni Tatay Ado, malalaki talaga yata ang “kargada” ng mga Arabo. Ayon sa sulat ni Cristy, isang tined­yer na Arabo ang ama ni Sam. Kay Cristy unang nakatikim ng “langit”. At si Sam ang naging bunga ng pagtikim na iyon sa bawal na prutas. Siguro, kamukhang-kamukha ni Sam ang amang Arabo. Unang katas si Sam. Purung-puro.

“Bakit ka nakangiti Lolo?” tanong ni Sam.

Nagulat si Tatay Ado.

“Ha a e naalala ko lang nang ako’y tulian noon. Masakit talaga. Pinaka-masakit sa lahat nang naranasan ko. Kaya nga ayaw kong maranasan mo ang sakit at hapding iyon.’’

“E di ang tagal bago gumaling ng sugat mo Lolo?”

“Matagal. Inabot yata ng isang linggo.’’

“Bakit?”

“Nangamatis.”

“Anong nanga­matis?”

“Namaga.”

“Bakit?”

“Kasi’y wala akong ininom na gamot noon. Hindi uso nun. Saka walang ibibili ng gamot. Ang ginagamit na panghugas ko noon ay pinaglagaan ng dahon ng bayabas.”

“Ah kaya pala ma­tagal bago gumaling.”

“Oo. Hindi katulad ngayon na maraming gamot para hindi ma­impeksiyon.”

Nagseryoso si Sam.

“Dapat bago dumating si Aya ay ma­galing na ito. Nakakahiya kapag nakita niya ito.”

“E bakit mo naman ipakikita?”

“Baka pilitin niyang tingnan, Lolo.”

“Huwag mong ipa­kikita at baka manga­matis, sige ka.’’

Napangiti na lang si Sam.

“E pupunta ba sina Aya rito?”

“Hindi sigurado, Lolo. Hindi ko na naman nakausap dahil ayaw sagutin.’’

“Baka busy lang si Aya sa pag-aaral.”

“Siguro nga Lolo.”

“Tawagan mo uli.”

“Mamaya pong gabi, tatawagan ko.”

“Bakit sa gabi pa? Tawagan mo na nga­yon o mamaya pagkatapos kong linisin ang “bird” mo.’’

“Opo Lolo.”

(Itutuloy)