LUBHANG kaawaawa ang kalagayan ng mga sibilyang naipit sa labanan ng Moro National Liberation Front (MNLF) at mga sundalo sa Zamboanga City noong nakaraang taon na ikinamatay ng 240 katao. Tatlong linggo tumagal ang labanan hanggang sa tumakas ang MNLF na pinamumunuan ni Nur Misuari. Nakatakas si Misuari at hindi pa nadadakip.
Isang taon ang lumipas at hanggang ngayon, hindi pa nakababangon ang mga sibilyan sa idinulot na karahasan. Marami ang nananatili sa gymnasium sapagkat hindi pa nagagawa ang mga nasira nilang bahay. Halos mapulbos ang siyudad sa dami ng mga bala na pinaulan doon. Tinatayang 11,000 sibilyan ang nananatiling nakatira sa sports complex. Halu-halo sila roon. Masyadong mahirap ang kalagayan. Kapag gagamit ng kubeta, kailangang magdala ng sariling timba ng tubig. Kailangang umigib sa malayong lugar. Nakaaawa ang mga bata na madalas dinadapuan ng sakit dahil marami silang kahalubilo. Madaling kumalat ang sakit.
Sama-sama sa isang tent ang magkakapamilya na kapag umuulan ay pumapasok ang tubig. Maputik ang kanilang dinaanan palabas ng sports complex. Sabi ng evacuees, hanggang kailan daw kaya sila magdurusa sa tinitirahan nila. Parang nakalimutan na raw sila ng gobyerno sapagkat mabagal ang ginagawang tulong. Mayroon pang nagsabi na mas binibigyan ng atensiyon ang mga biktima ng “Yolanda” gayung sila ang dapat unahin sapagkat dumanas sila ng grabeng trauma nang lusubin ng MNLF. Sana raw ay makita ng pamahalaan ang kanilang pagdurusa na isang taon na nilang dinaranas.
Ang sitwasyong dinaranas ng mga taga-Zamboanga ay nagpapakita sa kahinaan ng gobyerno na matulungang maitayo ang mga nasirang bahay. Kailangan bang umabot ng isang taon ang kanilang paghihirap habang nakatira sa mga tent at pinagtagpi-tagping tabla at yero? Kung nakagawa ng mga bahay sa sinalanta ni “Yolanda” dapat ganyan din ang gawin sa mga biktima ni Misuari. Bilisan naman ang pagkilos. Maawa naman sa mga taga-Zamboanga na hanggang ngayon ay walang masilungan.