HABANG nagluluto si Lolo Nado ng adobong labuyo, nanonood naman si Jefferson. Pinagmamasdan niya kung paano ang pagluluto ng labuyo.
“Ang bango ng adobong labuyo, Lolo Nado!’’
“Sagana kasi sa purong gata at berdeng papaya at saka asin lang ang pampaalat.’’
“Hindi po patis?’’
“Hindi. Ang patis kasi ang nagiging dahilan kaya napapanis ang adobong labuyo.’’
“Nilalagyan mo po ng suka?’’
“Kaunti lang.’’
“Siling labuyo po nilalagyan mo?’’
“Mga dalawang piraso.’’
“Yun po ang pampagana ano, Lolo?’’
“Oo.’’
“Hindi naman po makunat ang karne?’’
“Kapag dumalaga ang labuyo, malambot ang karne. Kapag nanghuhuli ako, pinipili ko ang dumalagang labuyo.’’
“Paano mo nga po pala hinuhuli ang labuyo?’’
“Sinisilo ko. Tiyagaan ang paghuli dahil napakailap ng labuyo.’’
“Saan mo po hinuhuli?’’
“Sa bundok.’’
“Marami pa pong labuyo?’’
“Kaunti na lang. Marami rin kasing nanghuhuli at dinadala ang karne sa Maynila—sa Binondo. Specialty sa mga Chinese restaurant dun ang labuyo lalo ang atay nito.’’
“Mahal siguro ang isang order ano, Lolo?’’
“Oo.’’
Maya-maya, luto na ang adobong labuyo. Nangingintab sa gata. Napakabango!
Nagsandok ng kanin si Lolo Nado. Dinala ang kanin at kaldero ng adobong labuyo sa mesa.
“Kain na tayo.’’
Kumain sila.
“Ang sarap ng adobong labuyo, Lolo Nado!’’ (Itutuloy)