Matag usa nato dunay gitawag nga one-liner nga atong gihimong abyan sa atong panaw sa kinabuhi. Sama pananglit ning mosunod: ”One day at a time, This too will pass, love yourself, etc....”
Apan moabot gyud ang panahon nga diha sa atong panaw ang uban nila nga kaniadto makahuloganon ang nahimo naman hinuong walay unod ug walay kinabuhi. Labina kun nasinati nato ang depression ingon man ang frustration sa atong kinabuhi.
Daghan nato ang mohimo og pag-isolate sa atong kaugalingon aron dili makita ug dili mabantayan sa uban nga dunay gihambin nga sakit. Hangtod kanus-a? Ambot lang.
Hangtod tingali nga dunay mopuno sa kahaw-ang sa atong kinabuhi. Samtang padayon pa ang haw-ang, padayon usab ang atong tinguha nga mangita og kahulogan. Si Victor Frankil, bisan pa man sa kabangis sa Concentration Camp ang padayon gihapong nakakita sa kahulogan ug bili sa kinabuhi taliwala ning mga pag-antos nga iyang nasinati. Angayan tingali natong pamalandongan kining mosunod nga gikutlo nako gikan sa libro ni Joyce Rupp: Praying Our Goodbyes pp.44-45: “When a man finds that it is his destiny to suffer, he will have to accept that suffering is his task; the single unique task He will have to acknowledge the fact that even in suffering he is unique and alone in the universe. No one can relieve him or suffer in his place. His unique opportunity lies in the way in which he bears the burden.”
Lisud man apan pilit dawaton nga dinhi sa kalibutan walay permanente bisan gani ang gugma nga giisip mong seguridad ug kusog ang mahimong dili matuman kay ang imong gihigugma ang magdumiling morisgo o manalipod sa inyong mga panumpa. Balik-lantaw sa imong one-liner basin tua didto ang tubag sa imong mga pangutana.